Humanistyka el

Autor: Anna Leszkowska

Opublikowano: 29 kwiecień 2025

Odsłon: 228

Dlaczego zrozumienie końcowej fazy gry jest kluczowe

Na arenie światowej dochodzi do poważnych wstrząsów. Historia jest pełna przykładów zerwania z przeszłością na skutek wielkich wstrząsów politycznych, gospodarczych, technologicznych i społecznych.
Przez stulecia wiele osób i grup kierujących się własnymi interesami przyjmowało rolę władców, finansistów, dobroczyńców i liderów myśli, aby kierować zmianami w preferowanym przez siebie kierunku. Począwszy od faraonów starożytnego Egiptu, aż po rewolucję francuską pod przewodnictwem jakobinów i Napoleona pod koniec XVIII wieku, miały miejsce liczne wstrząsy społeczne, w trakcie których jedna forma rządów była zastępowana inną.

Dotarliśmy właśnie do kolejnego historycznego punktu zwrotnego. Pragnienie odbudowy politycznej i gospodarczej rośnie na całym świecie, w miarę jak pogłębia się przepaść między ultrabogatymi a resztą społeczeństwa.
W ostatnich latach populizm zyskał na sile, inspirując masy do odrzucenia rządów „elit” i obrania nowego kursu. Jednakże bez dokładnej analizy ruch ten i jego kluczowe postacie mogą okazać się równie niebezpieczne, jak instytucja, którą próbują przejąć. W rzeczywistości to, czego jesteśmy świadkami, to nie populizm w prawdziwym tego słowa znaczeniu, lecz technopopulizm, albo technokracja, jak nazywano ją od czasu jej powstania w 1920 roku.

„Technokracja narodziła się zimą 1918–1919 r., kiedy Howard Scott założył grupę naukowców, inżynierów i ekonomistów, która w 1920 r. stała się znana jako Technical Alliance, organizacja badawcza. W 1933 roku została zarejestrowana na mocy prawa stanu Nowy Jork jako organizacja non-profit, apolityczna i bezwyznaniowa”. (The Technocrat, grudzień 1964)

Czym jest technokracja?

Historycznie rzecz biorąc, technokracja nie była dobrze przyjmowana. W rzeczywistości wielu z tych, którzy właściwie rozumieli cele tych instytucji, postrzegało je jako zagrożenie dla demokracji i opartego na długu porządku gospodarczego, zarządzanego przez banki centralne, które zdominowały ostatnie stulecie. Technokraci wystąpili przeciwko temu „systemowi cen” argumentując, że jest on jedyną przyczyną nierówności i nieefektywności społeczeństwa. Z pewnością w ich twierdzeniach jest ziarno prawdy.

„W najlepszym przypadku nie będzie ani jednego obszaru w systemie cenowym, w którym obowiązywałyby najlepsze standardy techniczne. Innymi słowy, ubóstwo, marnotrawstwo, przestępczość, słaba opieka zdrowotna, złe warunki życia, wymuszony niedobór i niskie współczynniki obciążenia są bezpośrednimi i koniecznymi konsekwencjami systemu cenowego… Staraliśmy się jasno powiedzieć, że sam system cenowy, a nie jednostka, jest winny”. (Kurs studiów nad technokracją, Technocracy Inc. 1933, s. 176)

Technokrację można najprościej zdefiniować jako „bezosobową i naukową wszystkimi aspektami metodę zarządzania społeczeństwem”. Jej główne obawy dotyczą sposobu wytwarzania i wykorzystywania energii. Ale to sięga o wiele głębiej. Jedno z najlepszych wyjaśnień można znaleźć w wydaniu magazynu The Technocrat z września 1937 r. , w którym napisano:

„Technokracja jest nauką o inżynierii społecznej, naukowym funkcjonowaniem całego mechanizmu społecznego służącego produkcji i dystrybucji dóbr i usług dla całej populacji tego kontynentu. Po raz pierwszy w historii ludzkości zajęto się tym problemem jako problemem naukowym, technicznym i inżynieryjnym. Nie będzie miejsca dla polityki i polityków, finansów i profesjonalistów finansowych, oszustów i cwaniaków”.

Marzenie technokratów ma rewolucyjny charakter i przewiduje całkowitą reorganizację przemysłu, rządu, prawa i porządku. Chętnie przyznają, że ich intencją jest uspołecznienie całego społeczeństwa, przejęcie kontroli nad produkcją i dystrybucją wszystkich dóbr i usług oraz uwolnienie świata od dominacji polityków i (tradycyjnych) kontrolerów finansowych.
Konstytucja Stanów Zjednoczonych jest również postrzegana jako relikt, który zupełnie nie nadaje się jako podstawa rządów i praw człowieka.

„Innym zadaniem, które było zaniedbywane przez zbyt długi czas jest odbudowa naszego aparatu rządowego, od szczebla wiejskiego po Kongres. Nie można już dłużej zwlekać, po prostu dlatego, że kraj wyrósł już ze swoich konstytucyjnych ram, które Ojcowie Założyciele stworzyli dla niego prawie dwa wieki temu. Stały się one tak anachroniczne i niepraktyczne jak kostium pielgrzyma dla astronauty.”(Edith Chamberlain, „Technocrat”, grudzień 1964).

Technokraci nie udają, że chcą utrzymać reprezentatywną formę rządu, czy to będzie republika (jak powstała Republika Stanów Zjednoczonych), czy demokracja (w którą przekształciły się Stany Zjednoczone). Ich celem jest ustanowienie dyktatury naukowej, która będzie inicjować i kontrolować wszystkie funkcje społeczne. Technokraci dystansowali się od faszystów, komunistów, socjalistów i innych ruchów politycznych i byli wobec nich bardzo krytyczni, ale nie mieli nic przeciwko własnemu totalitarnemu stylowi rządzenia, zwanemu technacją.

„Technokracja utrzymuje, że produkcja i dystrybucja obfitości dóbr materialnych na skalę kontynentalną dla wszystkich obywateli kontynentu może być osiągnięta jedynie poprzez kontynentalną kontrolę technologiczną, funkcjonalny rząd, Technat”.(Kurs nauki technokracji, Technocracy Inc. 1933)
[…] Technokracja to po prostu kolejna forma rządów odgórnych, w której dyrektor kontynentalny ma pełną władzę nad wszystkimi funkcjami społecznymi.

Zostało to szerzej wyjaśnione w numerze magazynu The Technocrat z grudnia 1964:
„Technokracja zakłada, że wszystkie decyzje dotyczące funkcjonowania społeczeństwa – produkcji i dystrybucji dóbr i usług, badań i zarządzania – powinny być podejmowane przez mężczyzn i kobiety zajmujących się techniką. Nie oznacza to jednak, że osoby techniczne powinny porzucić swoje stanowiska i zająć się polityką, prawem, rozwojem gospodarczym, public relations czy filozofią moralną. Oznacza to raczej, że naukowcy, technolodzy, inżynierowie i technicy powinni nadal pracować w tym charakterze, a podejmowanie decyzji w społeczeństwie powinno zostać przeniesione na ich obszary funkcjonalne”.

Dolina Krzemowa i Waszyngton to siedziby współczesnej technokracji

Niezależnie od stanowiska wobec programów technokratycznych, dokonuje się monumentalna transformacja rządów, gospodarek i społeczeństw, jednak nie odbywa się ona za pośrednictwem wybieranych urzędników, konstytucji, wyznań ani woli ludu. Władza jest obecnie skoncentrowana w rękach ekskluzywnej klasy naukowców, technologów, inżynierów i techników, z których wielu prowadzi również firmy warte miliardy dolarów.

„Widzimy również, że technologia powoduje większą izolację ludzi i narusza ich prywatność, czego konsekwencje nie są jeszcze możliwe do przewidzenia. Kiedy widzimy rozkwit relacji między firmami technologicznymi a rządem, jesteśmy ostatecznie świadkami wdrażania pełnoprawnej technokracji”. (Pendleton, Joseph. Californication: Narodziny amerykańskiej technokracji (str. 20). Conservatarian Press)

Dolina Krzemowa jest siedzibą współczesnej technokracji. Big Tech to eufemizm, pod którym jest obecnie nazywana. Światowe Forum Ekonomiczne definiuje tę dynamikę jako partnerstwo publiczno-prywatne (PPP).
Elon Musk, Peter Thiel i Marc Andreeson to jedni z najwybitniejszych przedstawicieli technopopulizmu naszych czasów. Wielu uważa, że są współczesnymi bohaterami pokroju Ligi Sprawiedliwości, którzy prowadzą świat (przynajmniej Stany Zjednoczone) ku nowo odkrytej wolności. Wszyscy oni wnieśli znaczący wkład w kampanię reelekcyjną Donalda Trumpa w 2024 roku. Wiceprezydent-elekt JD Vance ma bliskie powiązania z Peterem Thielem, co pokazuje, jak blisko w rzeczywistości do rządzenia krajem są technokraci.

Jeff Bezos, Tim Cook i Sam Altman to również niektórzy z licznych guru technologii, którzy dołączyli do nowo wybranej administracji Trumpa. Te poparcia wskazują, że technokraci na razie zadowalają się wykorzystywaniem polityków i systemu politycznego do cichej transformacji rządu w pełnoprawną technokrację od wewnątrz i odwrotnie.

„To człowiek, który opanował informacje techniczne, podejmuje prawdziwe decyzje w fazach funkcjonalnych współczesnego życia. Tylko on rozumie, co trzeba zrobić i jak to zrobić. Politycy i manipulatorzy finansowi, którzy twierdzą, że mają prawo podejmować decyzje, są bezradni bez pomocy ekspertów technicznych. (Technocrat, grudzień 1964)

Kolejną rzeczą, którą technokraci zauważyli poprawnie, jest pozorność glosowania i wyborów. Być może to jest kolejny powód, dla którego w przeszłości pozostawali w ukryciu, ponieważ zdawali sobie sprawę, że społeczeństwo nie było jeszcze gotowe na zaakceptowanie tej prawdy.

„W Stanach Zjednoczonych panuje powszechne przekonanie, że ludzie głosują na taki rząd, jakiego chcą, ale nie jest to do końca prawdą. Technicznie rzecz biorąc, nie wybierają nawet bezpośrednio swojego prezydenta; wybierają elektorów, którzy następnie milcząco zgadzają się głosować na wskazanych kandydatów, choć dokładne zasady różnią się w zależności od stanu. Ponadto społeczeństwo ma niewielki wpływ na wybór kandydatów; Z reguły mają wybór pomiędzy dwoma mężczyznami wybranymi przez odpowiednie aparaty partyjne. Mają też mniejszy wpływ na politykę prezydenta. Po wyborze prezydent nie ma żadnego obowiązku brania pod uwagę życzeń obywateli i często działa wbrew obietnicom wyborczym. (Technocrat, grudzień 1964)

Czy Donald Trump zostałby „ponownie wybrany” bez pomocy wspomnianych wyżej technokratów? Czy teraz, gdy ma powrócić na urząd prezydenta, będzie czuł się bardziej odpowiedzialny wobec ludzi czy wobec bogatych inwestorów z Doliny Krzemowej?

Dlaczego technokracja rośnie w siłę dopiero teraz?

Tradycyjne mocarstwa długo sprzeciwiały się technokracji, która pierwotnie miała obowiązywać wyłącznie na kontynencie północnoamerykańskim. Obecnie technokracja odradza się niczym Feniks z popiołów i staje się globalną siłą, z którą należy się liczyć. Myślę, że jest to spowodowane głównie zbliżającym się kryzysem gospodarczym.

System pieniądza fiducjarnego oparty na długu dobiega końca, a banki centralne szukają nowych sposobów utrzymania kontroli nad systemem pieniężnym. Połączyły siły z technokratami, którzy słusznie przewidzieli upadek systemu (choć do tej pory tak się nie stało ze względu na manipulacje mające go powstrzymać).

„Jeśli ludzkość na tym kontynencie ma przetrwać upadek systemu cenowego, technokracja musi zostać wprowadzona w życie”. (Technokracja w prostych słowach, Technocracy Inc. 1939)
Wprowadzając technokrację, elita bankowa może nie tylko utrzymać kontrolę nad systemem monetarnym, ale także skonsolidować swoją władzę nad wszystkimi gałęziami przemysłu, zasobami naturalnymi, rządami, instytucjami i ludźmi.

Technokracja nie istniałaby bez postępu technologicznego

Produkty Big Tech są wszechobecne i uważane za niezbędne w naszym ultramodernym, nastawionym na przyszłość świecie. Sztuczna inteligencja, robotyka i Internet rzeczy (IoT) są przedstawiane jako katalizatory, które mogą doprowadzić do przyszłości pełnej dobrobytu i wygody dla wszystkich.
Te i inne technologie uważa się za część czwartej rewolucji przemysłowej, znanej również jako Przemysł 4.0, w której przejście na technologie cyfrowe zastąpi obecne metody prowadzenia biznesu, komunikacji i administracji, z jednym poważnym zastrzeżeniem: istnieje potencjał, aby wyprzedzić samą ludzkość i zamienić ludzi w „ zwierzęta podatne na hakowanie ” i „ bezużytecznych ludzi ”. Rozważ poniższe wypowiedzi niektórych z najwybitniejszych liderów myśli na świecie.

„Technologie, które pojawiają się dziś, wkrótce ukształtują świat jutra i dalekiej przyszłości – co będzie miało wpływ na gospodarkę i społeczeństwo jako całość. Teraz, gdy jesteśmy w trakcie Czwartej Rewolucji Przemysłowej, musimy o tym porozmawiać i zadbać o to, aby te nowe innowacje służyły ludzkości, abyśmy mogli nadal się rozwijać”. (Mariette DiChristina , (była) redaktor naczelna Scientific American i przewodnicząca Komitetu Sterującego ds. Nowych Technologii)

„Musimy wypracować kompleksowy i globalnie wspólny pogląd na to, w jaki sposób technologia wpływa na nasze życie i zmienia nasze środowisko gospodarcze, społeczne, kulturowe i ludzkie. Nigdy wcześniej nie było takich czasów, w których istniały większe możliwości, ale też większe niebezpieczeństwa”.(Klaus Schwab , założyciel i przewodniczący Światowego Forum Ekonomicznego)

„Teraz, na początku XXI wieku, po prostu nie potrzebujemy już ogromnej większości populacji. Większość ludzi nie wnosi niczego, poza ewentualnie swoimi danymi, a cokolwiek innego ludzie robią, co jest przydatne, te technologie staną się coraz bardziej zbędne i będzie można zastąpić ludzi”.(Yuval Noah Harrari , autor, historyk i filozof)

„Prawdopodobnie nikt z nas nie będzie miał pracy”. (Elon Musk o rozwoju sztucznej inteligencji)

Paradoksalnie, technokracja twierdzi, że umożliwia powszechny dobrobyt, jednocześnie czyniąc los ludzkości zbędnym, bezużytecznym i pozbawionym znaczenia. Jak to możliwe? Dla wczorajszych technokratów nie było wielkiej różnicy między ludźmi, psami, świniami i samochodami.

Pogląd, że człowiek jest koroną stworzenia i został stworzony na obraz Boga, jest regularnie wyśmiewany i dyskredytowany. W rozdziale zatytułowanym „Zwierzę ludzkie” kurs studiów nad technokracją szerzej omawia się podstawowy pogląd na ludzkość, stwierdzając:
„Rozwój w dziedzinie fizjologii, biochemii i biofizyki, zwłaszcza od roku 1900, w końcu sprowadza nas z powrotem na ziemię. Już wcześniej wspomniano, że pod względem chemicznym ciało ludzkie składa się z tych samych zwykłych substancji, z których zbudowane są skały. Dotyczy to również psów, koni i świń. W poprzedniej lekcji, omawiając „silnik ludzki”, wskazaliśmy, że ludzkie ciało podlega tym samym prawom konwersji energii co maszyna parowa. Dotyczy to również psów, koni i świń. Fakty te mogą prowadzić do założenia, że człowiek jest bardzo daleki od półnadprzyrodzonych istot, za które wcześniej uważał się…
Gdy obserwujemy jakąś osobę, postrzegamy po prostu obiekt wykonujący pewną liczbę ruchów i wydający pewne dźwięki. Ale to samo dotyczy sytuacji, gdy obserwujemy psa lub samochód marki Ford.”

Współcześni technokraci również postrzegają ludzi jako zwykły materiał biologiczny, którym można manipulować w razie potrzeby, jak dowodzi założyciel i przewodniczący Światowego Forum Ekonomicznego, Klaus Schwab:
„Jednakże ta czwarta rewolucja przemysłowa jest zasadniczo inna. Charakteryzuje się ona szeregiem nowych technologii, które łączą świat fizyczny, cyfrowy i biologiczny, oddziałując na wszystkie dyscypliny, gospodarki i branże, a nawet podważając pojęcia tego, co znaczy być człowiekiem”.

Współczesna technokracja połączyła się z transhumanizmem, tworząc niebezpieczną kombinację, jak zauważył autor Patrick Wood, który napisał:
„Technokraci widzą w nauce i technologii odpowiedź na pytanie, jak można ulepszyć i kontrolować społeczeństwo; Transhumaniści widzą w tej samej nauce i technologii odpowiedź na pytanie, w jaki sposób można udoskonalić i kontrolować ludzi”.(Złe bliźniaki: technokracji i transhumanizmu (str. 19). Wydawnictwo Coherent Publishing, LLC)

Dlaczego powinieneś interesować się rozwojem technokracji

Mam nadzieję, że wszystkie kropki zaczynają się łączyć i widzisz, do czego to wszystko zmierza. Rozwój technokracji stanowi zagrożenie dla całej ludzkości. Technokraci obiecują utopijną egzystencję, w której dostatek jest normą, a praca jest opcjonalna, jeśli nie zupełnie niepotrzebna.
Samozwańczy przywódcy wierzą, że wiedzą najlepiej, jak zarządzać zasobami świata i jego mieszkańcami. Aby osiągnąć te ambitne cele, struktura społeczna musi przejść drastyczne zmiany, obejmujące m.in. nową definicję pracy i płacy. Poniższy fragment kursu poświęconego technokracji przedstawia szczegółowy przegląd tego, co to oznacza.

Aby produkcja nie podlegała wahaniom i utrzymywała się na wysokim poziomie, gwarantującym wysoki standard życia, konieczne jest utrzymanie konsumpcji na poziomie produkcji oraz opracowanie systemu dystrybucji, który to umożliwi. System dystrybucji musi spełniać następujące zadania:

1. Rejestracji w sposób ciągły przez 24 godziny na dobę całkowitą konwersję energii netto, która określi (a) dostępność energii na potrzeby budowy i konserwacji obiektów lądowych oraz (b) ilość dóbr materialnych w postaci dóbr konsumpcyjnych i usług przeznaczonych do spożycia przez całą populację w okresie zrównoważonego obciążenia.

2. Dzięki rejestracji energii przetworzonej i zużytej możliwe jest zrównoważone obciążenie

3. Zapewnić ciągłą, 24-godzinną inwentaryzację całej produkcji i zużycia.

4. Należy zapewnić szczegółową rejestrację rodzaju, charakteru itp. wszystkich towarów i usług, miejsca ich wytworzenia i miejsca ich wykorzystania.
5. Zapewnić szczegółowy rejestr zużycia każdej osoby oraz opis i dane tej osoby.

6. Należy zapewnić obywatelom jak największą swobodę wyboru w zakresie konsumpcji ich indywidualnej części bogactwa fizycznego kontynentu.

7. Zapewnić dystrybucję dóbr i usług dla każdego członka populacji.

Krótko mówiąc, celem technokracji jest kontrolowanie wszystkiego, co robisz, produkujesz i konsumujesz, poprzez stały nadzór. Technicznie nie było to możliwe przy prymitywnych metodach papierowych zaproponowanych przez pierwszych technokratów. Jednak wraz z pojawieniem się technologii cyfrowych, takich jak biometria, duże zbiory danych, wywiad geoprzestrzenny, waluta cyfrowa, sztuczna inteligencja i 5G, staje się to możliwe.

W Technacie nie będzie gospodarki wolnorynkowej, w której przeciętny obywatel mógłby osiągnąć bogactwo, zakładając firmę lub podejmując lukratywną karierę. Zamiast tego technokraci obiecują każdemu udział w całkowitym bogactwie wygenerowanym dzięki wydawaniu certyfikatów energetycznych.

„W ramach technologicznego zarządzania obfitością istnieje tylko jedna skuteczna metoda – wykorzystanie systemu certyfikatów energetycznych… Te certyfikaty to po prostu kawałek papieru z pewnymi nadrukami na nim. Wydawane są one indywidualnie każdemu dorosłemu członkowi populacji. Certyfikaty wydawane danej osobie mogą być uważane za rodzaj czeku bankowego i czeku podróżnego. Są podobne do czeków bankowych, ponieważ nie mają wartości nominalnej. Otrzymują one wartość nominalną dopiero w momencie emisji. Są podobne do czeków podróżnych, ponieważ mają formę łatwą do identyfikacji , np. banknotu. kontrasygnatę, fotografię lub podobne środki, które umożliwią łatwą identyfikację osoby, której zostały wydane, pozostając jednocześnie całkowicie bezużyteczne w rękach kogokolwiek innego”.(Kurs studiów technokracji, s. 230)

Obecnie świadectwa charakterystyki energetycznej mogłyby być wydawane w formie powszechnych płatności podstawowych/dochodowych w formie cyfrowej waluty banku centralnego (CBDC) lub innej formy cyfrowej waluty. Transakcje korporacyjne mogłyby być rozliczane za pomocą uprawnień emisyjnych.
Niezależnie od mechanizmu transferu finansowego, jednostka będzie całkowicie zależna od technatu, a do wszystkich czynności będzie musiała posiadać cyfrowy identyfikator.

Amerykański sen o awansie społecznym, będący już na skraju wyginięcia, zostanie ostatecznie zniszczony przez reżim technokratyczny. Zamiast tego, konformizm i zużycie energii będą decydować o twoim dobrobycie. Prawa własności zostaną również zniesione, ponieważ istnieją plany przekształcenia budynków mieszkalnych w jednostki energooszczędne, z niewielką różnorodnością i niewielką liczbą producentów.

Mogłoby się to zdarzyć już dziś na skutek połączenia kryzysu gospodarczego niszczącego bogactwo jednostek i masowego drukowania domów w technologii 3D, odpowiednich dla ery technokratycznej.

Zgodnie z zamierzeniem, technokracja nie jest lepsza od komunizmu, faszyzmu czy socjalizmu. To po prostu kolejna próba przejęcia władzy przez jednostki, które uważają się za mądrzejsze od nas, z obietnicą utopii, która nigdy nie stanie się rzeczywistością.

Te przewidywania mogą się teraz wydawać nieprawdopodobne, ale dalsza część serii pokaże szczegółowo, jak blisko technokratycznej fantazji jest rzeczywistość.
Ważne jest, aby ludzie na całym świecie zrozumieli konsekwencje tego, co się dzieje, i nie dali się nabrać wilkom w owczej skórze, zwiastującym nową złotą erę dla ludzkości.
Pytanie brzmi: Dla kogo będzie to złoty wiek? Cui bono?
Jesse Smith

Jesse Smith jest amerykańskim dziennikarzem i redaktorem Truth Unmuted, serwisu informacyjnego i opiniotwórczego poświęconego kwestionowaniu globalistycznych planów i ideologii, takich jak technokracja, transhumanizm, Wielki Reset i Agenda 2030.

Za: https://www.globalresearch.ca/technocracy-rising-crucial-understand-end-game/5873853

Autor: Anna Leszkowska

Opublikowano: 21 maj 2025

Odsłon: 169

W pierwszej części tej serii pokrótce przedstawiono historię ruchu zapoczątkowanego przez Technocracy Inc. w latach trzydziestych XX wieku, mającego na celu całkowite przekształcenie Ameryki Północnej w dyktaturę naukową. Ich wizja reżimu technokratycznego wymagała, aby całym przemysłem, zasobami i zarządzaniem zarządzali naukowcy, inżynierowie i technicy.
Obecnie wiele aspektów ich pierwotnych planów jest wdrażanych poprzez świadomą współpracę między Big Tech, rządem i organizacjami pozarządowymi, a władza nieustannie przesuwa się w stronę dzisiejszych tytanów technologii.

W tym odcinku należy odpowiedzieć na pytania: (1) kto upoważnił dzisiejszych technokratów do działania w interesie ludzkości, (2) jaki jest ich nadrzędny światopogląd oraz (3) co mają nadzieję osiągnąć?

Choćby się kłócili, rządy technokratyczne zmierzają w kierunku rządów elitarnych. Jak mogliby tego nie zrobić, skoro podstawową zasadą technokracji jest to, że tylko najlepsi i najbystrzejsi (i często najbogatsi) w dziedzinach związanych z naukami ścisłymi są w stanie przewodzić społeczeństwu? Technokraci odrzucają wszelkie systemy polityczne i wierzą, że tylko oni posiadają wiedzę i umiejętności potrzebne do osiągnięcia „wspólnego dobra” we wszystkich społeczeństwach. Często jednak pracują za kulisami wszystkich form rządów, aby osiągnąć swoje cele. Choć obiecują równość, ich rządy można określić jako raczej techniczną oligarchię, dlatego zaleca się szczególną ostrożność.
„Taka organizacja nie ma precedensu w żadnej formie politycznej. Nie jest to ani demokracja, ani arystokracja, plutokracja, dyktatura, ani żadna inna znana forma polityczna, które są całkowicie nieadekwatne i niekompetentne do wykonania tego zadania. Zamiast tego jest to technokracja zbudowana na zasadach technologicznych stojących przed danym zadaniem.” (Kurs studiów nad technokracją, 1934. s. 234)

Pierwsi technokraci zdawali sobie sprawę, że świat zmierza w kierunku większego postępu technologicznego. W rezultacie większość ludzi uzależniłaby się od tych innowacji w zakresie zaspokajania swoich podstawowych potrzeb.
„W przeciwieństwie do przeszłości, zdecydowana większość populacji jest obecnie w sytuacji całkowitego uzależnienia od nieprzerwanego funkcjonowania mechanizmu technologicznego”.(Kurs studiów nad technokracją, 1934. s. 211)

Technokraci wierzyli, że najlepszym sposobem dostarczania towarów i usług jest konfiskata sprzętu potrzebnego do produkcji podstawowych artykułów spożywczych. Stworzyli system, w którym miała być promowana równa dystrybucja dóbr i usług poprzez zastąpienie kosztów energii pieniędzmi. Aby w pełni wdrożyć tę radykalną transformację, technokraci potrzebowali własności i kontroli nad kolejami, elektrowniami, systemami telekomunikacyjnymi, fabrykami, farmami itp.

System ten został szczegółowo opisany w Kursie studiów nad technokracją, opublikowanym w 1934 r. Produktami końcowymi, które należało osiągnąć, były [podkreślenie dodane]:
„a) wysoki standard życia fizycznego, b) wysoki standard zdrowia publicznego, c) minimum niepotrzebnej pracy, d) minimum marnotrawstwa zasobów nieodnawialnych, e) system edukacji, który kształci całe młodsze pokolenie bez względu na wszystkie względy inne niż wrodzone zdolności – kontynentalny system uwarunkowania człowieka ”.

Jak wspomniano wcześniej, technokraci wierzyli, że „oparty na cenach” system gospodarczy upadnie i popadnie w ruinę, pozostawiając po sobie ślad dewastacji. Postrzegali Wielki Kryzys jako dowód zbliżającego się upadku kapitalizmu. Pełni wiary w swoje plany przekształcenia kontynentu (północnoamerykańskiego) przechwalali się:
„Technokracja nie zginie. Po nieuniknionym upadku naszej ogromnej struktury finansowej i politycznej, po wypróbowaniu wielu środków łagodzących i niepowodzeniu, ona nadal pozostanie. Technokracja jest jedyną realną odpowiedzią na przerażający dylemat, w jakim się znajdujemy”.(Technokracja w prostych słowach, s. 6)

Niektóre z oryginalnych planów Technocracy Inc. z lat trzydziestych XX wieku zostały przyjęte daleko poza granicami Ameryki Północnej i przeszły kilka iteracji, zanim stały się tym, czym jesteśmy dzisiaj. Wiele z ich twierdzeń okazało się prawdziwych, grożąc pogrążeniem świata w stanie neofeudalnym, gorszym niż wszystko, co go poprzedzało.

Dlaczego zaufanie przesuwa się w stronę technokratów?

„Technokracja staje się formą zbawienia, gdy społeczeństwa zdają sobie sprawę, że demokracja nie gwarantuje narodowego sukcesu. Demokracja w końcu się znudzi i zagłosuje za technokracją”. (Parag Khanna, Technokracja w Ameryce: powstanie państwa informacyjnego, 2017, s. 21)
Technokracja (system) i technologia (narzędzia) są ręką i rękawiczką nowego porządku, który utrwala się na całym świecie. Na całym świecie politycy i kadra kierownicza wzywają technokratów do naprawy borykających się z trudnościami gospodarek i rządów.

Technokracja ugruntowała się już lub jest obecnie propagowana w takich krajach jak Wielka Brytania, Kanada, Chiny, Włochy, Indie, Singapur, Liban, Francja, Pakistan, Indonezja, Meksyk, Sudan, Tunezja, Ghana i Nigeria.
Hamas i Fatah zgodziły się na utworzenie technokratycznego rządu, który będzie rządził Strefą Gazy po zakończeniu działań wojennych. Technokraci z karaibskiego kraju St. Lucia współpracują z niemieckimi urzędnikami, aby zapewnić fundusze na pokrycie szkód spowodowanych tak zwanym kryzysem klimatycznym. Technokraci w Iranie nawołują do zaprzestania działań wojennych ze Stanami Zjednoczonymi, wierząc, że mogą współpracować z nową administracją Trumpa, która również otoczyła się technokratami podczas swojej drugiej kadencji.

Niedawno Pew Research przeprowadził dwa badania, które wykazały, że zadowolenie z demokratycznych rządów w bogatych krajach spada, a coraz więcej osób krytykuje ich skuteczność. Co więcej, Pew potwierdził, że opinia publiczna jest coraz bardziej pozytywnie nastawiona do reżimów technokratycznych. „W dwóch trzecich z (24) krajów objętych badaniem większość respondentów uważa, że byłby to dobry sposób rządzenia” – stwierdził Pew. „Od 2017 r. liczba zwolenników technokracji wzrosła w większości badanych krajów”.

„Technokracja zaczyna się od dostępnych faktów, które wskazują następny najbardziej prawdopodobny stan społeczeństwa i to, czy ten stan jest pożądany, czy nie z punktu widzenia opinii publicznej, nie ma nic wspólnego z tym pytaniem. Na szczęście jednak wszystko to wydaje się wysoce pożądane, nawet dla największych sceptyków.” (Technokracja w prostych słowach, s. 9)
Jeśli sondaże są jakimkolwiek wiarygodnym wskaźnikiem, wydaje się, że zaufanie społeczne przesunęło się z rządów demokratycznych na dyrektorów generalnych, inżynierów i naukowców. Ale czy ta zmiana jest procesem naturalnym, czy czymś starannie zaprojektowanym?

Wzbudzanie zaufania do technokratycznych zbawicieli

Jednym z głównych celów tej serii jest pokazanie, że technokracja nie jest pojęciem nowym i nie pojawiła się na scenie pod tak znanymi nazwiskami jak Elon Musk i Peter Thiel. Pomimo pozornie szlachetnych intencji wczesnych technokratów, ludzie poszukujący pieniędzy i władzy mają tendencję do sięgania po świeże pomysły, które mogą przyspieszyć ich plany.
Nieżyjący już Zbigniew Brzeziński zasugerował w 1970 roku, że świat przechodzi w nową, czwartą erę i obliczył, że [podkreślenie dodane]:
„Kolejne zagrożenie… dotyczy demokracji liberalnej. Jest to bardziej bezpośrednio związane z wpływem technologii i wiąże się ze stopniowym powstawaniem bardziej kontrolowanego i ukierunkowanego społeczeństwa . Takie społeczeństwo byłoby zdominowane przez elitę, której roszczenia do władzy politycznej opierają się na rzekomo najwyższej wiedzy naukowej. Nieskrępowana ograniczeniami tradycyjnych wartości liberalnych, elita ta nie zawahałaby się osiągnąć swoich celów politycznych poprzez zastosowanie najnowszych, nowoczesnych technik wpływania na zachowanie publiczne oraz ścisły nadzór i kontrolę społeczeństwa. (Brzeziński, Zbigniew, Między dwoma wiekami: rola Ameryki w erze technetronicznej, Viking Press, 1970, s. 252–253).

We wcześniejszym artykule napisanym dla Encounter, brytyjskiego magazynu literackiego potajemnie finansowanego przez CIA w celu realizacji celów amerykańskiej polityki zagranicznej, Brzeziński napisał [podkreślenie dodane]:

„W społeczeństwie technetronicznym wydaje się, że panuje tendencja do agregacji indywidualnego wsparcia milionów nieskoordynowanych obywateli , którzy z łatwością znajdują się w zasięgu magnetycznych i atrakcyjnych osobowości, które wykorzystują najnowsze techniki komunikacji do manipulowania emocjami i kontrolowania rozumu ” (s. 19).

„Jednocześnie ogromnie wzrośnie możliwość sprawowania kontroli społecznej i politycznej nad jednostkami ” (s. 21).

„Władza przejdzie w ręce tych, którzy kontrolują informacje i potrafią najszybciej je korelować. Nasze istniejące instytucje zarządzania kryzysowego będą prawdopodobnie w coraz większym stopniu zastępowane przez instytucje zarządzania kryzysowego, których zadaniem będzie wcześniejsze identyfikowanie prawdopodobnych kryzysów społecznych i opracowywanie programów radzenia sobie z nimi. „W nadchodzących dziesięcioleciach może to sprzyjać tendencjom w kierunku technokratycznej dyktatury, która pozostawia coraz mniej miejsca na procedury polityczne, jakie znamy dzisiaj” (s. 21).

Oprócz tego, że był przewidującym naukowcem, Brzeziński był także aktywnym członkiem tajnej grupy, która pracowała nad urzeczywistnieniem jego przepowiedni. Jeśli po prostu zastąpimy termin „technetronika” słowem „technokracja”, wszystko stanie się jasne. Wystarczy rozważyć podobieństwa między oświadczeniami Brzezińskiego i technokracji Inc.

„Technokracja to nauka o inżynierii społecznej ”(Technokrata, 1937, s. 3)

„Technokracja nie zajmuje się ludzkimi emocjami, antagonizmami, dogmatami czy przekonaniami politycznymi. Technokracja reprezentuje rekonstrukcję i nową formę kontroli.”(Technokracja w prostych słowach, s. 14)

„Jeśli mieszkańcy Ameryki Północnej – zarówno bogaci, jak i biedni, bo nikt nie jest na to odporny – mają uciec przed straszliwym horrorem głodu i barbarzyństwa, które mogą nastąpić po tym upadku, technokracja musi ich ocalić. Może tego dokonać tylko technokracja – naukowa kontrola wszystkich funkcji społecznych”.(Technokracja w prostych słowach, s. 6)

„Wszystkie wskaźniki naukowe sugerują, że następnym stanem społeczeństwa będzie technokracja ”.(Wilton Ivie, Technokrata, grudzień 1964, s. 5)

Świat opisany przez Brzezińskiego niemal w pełni się spełnił, jednak coraz bardziej pozytywny stosunek do technokracji nie jest zjawiskiem oddolnym. Jak wyjaśnił zarówno Brzeziński, jak i pierwsi technokraci, nastawienie jest celowo zaprojektowane w celu stworzenia nowej formy kontroli społecznej. Manipuluje się emocjami i kontroluje rozum, aby rozbić tradycyjne wartości i przekonania pod butem elitarnego programu, który potajemnie zakorzenia się w rządach i przemyśle. (Celowo wywołany) chaos nękający świat otworzył drzwi technokratom oferującym rozwiązania umożliwiające osiągnięcie stabilności finansowej, spójności społecznej oraz komfortu i wygody w utopii zaawansowanych technologii. Wielu daje się nabrać.

Na pytanie, kto upoważnił ich do wprowadzenia tak radykalnych i rewolucyjnych zmian, większość technokratów odpowiedziałaby, że to ty i ja. Nawet jeśli stanowczo sprzeciwiasz się ich programom, twoja zgoda jest pośrednio wyrażana przez grupę urzędników rządowych i organizacji pozarządowych działających w twoim imieniu. Światopogląd technokratów widzi ich na szczycie społeczeństwa, działających jako właściciele i operatorzy, jednocześnie deklarując bez ogródek idee takie jak demokracja, równość i sprawiedliwość.
Gra jest sfałszowana i wielu dało się nabrać na kibicowanie „manipulatorom”, nie znając prawdziwych planów stworzenia bardziej kontrolowanego i inwigilowanego społeczeństwa, jak przewidział Brzeziński w Między dwiema epokami. [podkreślenie dodane]:
„…wkrótce możliwe będzie zapewnienie niemal nieprzerwanego nadzoru każdego obywatela i prowadzenie aktualnych, kompletnych akt zawierających, oprócz zwykłych danych, większość danych osobowych dotyczących zdrowia lub zachowania obywatela . Akta te będą natychmiast dostępne władzom.”

Jak technokraci dokonali cichego zamachu stanu

Koniec technokracji został już ujawniony w Części 1 . Przyszłe wydania będą szczegółowo omawiać obecne plany prowadzące nas do tego etapu. Zanim jednak omówimy obecną sytuację, konieczna jest dalsza analiza przeszłości.
Brzeziński był profesorem na Uniwersytecie Columbia, szkole blisko powiązanej z dynastią Rockefellerów i będącej punktem wyjścia dla jej wypraw w dziedzinę farmaceutyki i medycyny alopatycznej. Co ciekawe, firma Technocracy Inc. została również założona w 1931 roku w Szkole Inżynierskiej Uniwersytetu Columbia przez założycieli Howarda Scotta i Waltera Rautenstraucha. Technokracja mogła mieć swój początek na kampusie uniwersyteckim w Nowym Jorku, ale po okresie rozkwitu w latach trzydziestych i czterdziestych XX wieku nadal szybko się rozprzestrzeniała, od kiedy liczyła pół miliona członków.

Jako protegowany Rockefellera, Brzeziński pomógł Davidowi Rockefellerowi, dyrektorowi generalnemu i prezesowi Chase Manhattan Bank (obecnie JP Morgan Chase i oddział kartelu bankowego Rothschildów), założyć Komisję Trójstronną w 1973 roku. Strony Trójstronne dążyły do stworzenia „nowego międzynarodowego porządku gospodarczego” przy większej współpracy między Stanami Zjednoczonymi, Europą i Azją.
Współpraca ta przyniosła korzyści Rockefellerom i ich bogatej klice poprzez przyjęcie korzystnych polityk i porozumień. Rozszerzyła handel światowy i stworzyła warunki, które pozwoliły technooligarchom eksploatować obfite zasoby naturalne obszarów, które kiedyś były niedostępne.

Pod koniec lat siedemdziesiątych Komisja Trójstronna przeprowadziła cichy zamach stanu z administracją Cartera. Prezydent Carter, wiceprezydent Walter Mondale i Brzeziński, który był doradcą ds. bezpieczeństwa narodowego, byli jej członkami, ale penetracja była znacznie głębsza.
„Tak więc 25 grudnia 1976 roku było dziewiętnastu komisarzy, w tym Carter i Mondale, którzy dzierżyli ogromną władzę polityczną. Ci nominowani na prezydenta reprezentowali prawie jedną trzecią członków Komisji Trójstronnej ze Stanów Zjednoczonych”.(Sutton Anthony,Wood Patrick, Trilaterals Over Washington, 1978, The August Corporation, s. 2)

Rockefellerowie byli zagorzałymi zwolennikami rządu światowego i odegrali kluczową rolę w założeniu Organizacji Narodów Zjednoczonych, aby osiągnąć ten cel po niepowodzeniu ich pierwotnego planu utworzenia Ligi Narodów. Oprócz swojej dynastii Standard Oil Rockefellerowie wywarli wpływ na zdrowie publiczne poprzez długoletnie partnerstwo ze Światową Organizacją Zdrowia.
Za pośrednictwem Fundacji Rockefellera, Funduszu Braci Rockefellerów, Funduszu Rodziny Rockefellerów i Rockefeller Philanthropy Advisors finansowali liczne organizacje pozarządowe, uniwersytety i korporacje, rozszerzając swoje wpływy na cały świat. Odegrali także kluczową rolę w zakładaniu, finansowaniu i/lub kierowaniu elitarnymi organizacjami, takimi jak Rada Stosunków Zagranicznych (CFR), Grupa Bilderberg i Klub Rzymski, które propagują ideologie takie jak eugenika i kontrola populacji, globalna religia i globalne zarządzanie spotykając się w tajemnicy.

Odnosząc się do swojej roli zwolennika rządu światowego, David wyjaśnił kiedyś:
„Ale [dzisiaj] świat jest bardziej zaawansowany i gotowy na utworzenie rządu światowego”.(Przemówienie na spotkaniu Grupy Bilderberg w Berlinie w 1991)
W swoich wspomnieniach potwierdza swoje zaangażowanie w próbę utworzenia rządu światowego:
„Niektórzy uważają nawet, że my (rodzina Rockefellerów)… spiskujemy z innymi na całym świecie, aby zbudować bardziej zintegrowaną globalną strukturę polityczną i gospodarczą – jeden świat, jeśli wolisz. Jeśli taki jest zarzut, przyznaję się do winy i jestem z tego dumny”.

Brzeziński ponownie podkreślił skupienie się na celach technokratycznych, pisząc [podkreślenie dodane]:
„Postęp technologiczny oznacza, że współczesne społeczeństwo wymaga coraz większego planowania. Świadome zarządzanie przyszłością Ameryki stanie się powszechne, a planista ostatecznie zastąpi prawnika w roli głównego prawodawcy i manipulatora społecznego … Jak połączyć planowanie społeczne z wolnością osobistą już wyłania się jako główny dylemat technetronicznej Ameryki…”(Między dwiema epokami: rola Ameryki w epoce technotronicznej, s. 260)

Rockefellerowie i ich zwolennicy nie byli osamotnieni w tych wysiłkach, ponieważ dołączyli do nich bogaci tytani z przełomu XIX i XX wieku, zakładając inne instytucje filantropijne, takie jak Fundacje Forda i Carnegie. Jednak ich altruizm był tylko pretekstem do zdobycia większej władzy i wpływów.
„Wielkie fundacje filantropijne utworzone przez amerykańskich „baronów rabusiów” składających się z przemysłowców i bankierów nie były dla dobra ludzkości, jak było ich deklarowanym celem, ale dla dobra bankierów i elity przemysłowej w celu praktykowania inżynierii społecznej. Te potężne rodziny kontrolowały światową gospodarkę za pośrednictwem banków, kontrolowały instytucje polityczne i zagraniczne za pośrednictwem ośrodków doradców i kształtowały społeczeństwo zgodnie z własnymi pomysłami i interesami za pośrednictwem fundacji. (Andrew Gavin Marshall).

Nawet sztuczna inteligencja jest świadoma gry globalistów. Na dorocznym spotkaniu Komisji Trójstronnej w 2023 r., na którym anonimowy mówca ogłosił rok 2023 „pierwszym rokiem Nowego Porządku Świata”, uczestnicy poprosili ChatGPT o napisanie wiersza o organizacji. Oto jeden z wpisów:

Na tajnych spotkaniach planujesz i spiskujesz,
Aby stworzyć nowy porządek, do którego aspirujesz.
Twoje cele są niejasne, ale niektórzy widzą koniec,
Jako światowy rząd, z tobą jako jego przyjacielem.

Rosnąca technokracja – fakt dokonany?

Czy technokratyczne zarządzanie jest faktem dokonanym, któremu nie można się oprzeć? Jak zauważono, technokracja polega na kontroli. Kontrola zasobów, rządu, gospodarki, towarów i usług, danych i ludzi. Zwolennicy nie wahają się prowadzić masowej inwigilacji, angażować się w kontrolę umysłu i używać propagandy do kierowania ludzkimi zachowaniami.
Usprawiedliwiają ścisłą kontrolę i wszechobecną inwigilację jako metody tłumienia niepokojów społecznych w obliczu ciągłego pogarszania się warunków społecznych. Dopóki masa krytyczna ludzi nie zostanie poinformowana o agendzie technokratycznej i aktywnie się jej nie przeciwstawi, może ona w dużej mierze trwać bez przeszkód, ale nie jest to wróg niepokonany.

Wielu technokratów postrzega siebie jako zbawicieli i zyskało władzę, aby rozwiązać niezliczone problemy ludzkości. Wierzą, że mają „jedną skuteczną odpowiedź” i starają się stworzyć świat nietknięty kaprysami ludzkiej natury. Gardzą spontanicznością i nieoczekiwanymi wynikami, preferując zamiast tego naukowy, oparty na faktach światopogląd, który ogranicza niespójności i zmienne nieodłącznie związane z obecnymi modelami rządów. Ich rozwiązania opierają się na wykorzystaniu rozszerzonej i wydajnej cyfrowej technologii (snake oil) i danych dotyczących sztucznej inteligencji oraz jawnej lub ukrytej zgody ludzi.

Technokratyczne interwencje w społeczeństwo były często krótkotrwałymi eksperymentami, ku wielkiemu rozczarowaniu utopijnych brokerów nadziei. Aby temu zaradzić, opracowano szerszy plan długoterminowy, który łączy technokrację i ekologię, aby przyspieszyć wzrost globalnego bogactwa i kontroli społecznej. Ten globalny ruch grozi przekształceniem całego społeczeństwa do roku 2030.
Jesse Smith

Jesse Smith jest amerykańskim dziennikarzem i redaktorem Truth Unmuted , witryny informacyjnej i opiniotwórczej poświęconej kwestionowaniu globalistycznych planów i ideologii.

Źródło: Technokracja rosnąca - część 2: Zaufaj mi, jestem technokratą

Od Redakcji: część pierwsza eseju – Technokracja w natarciu - zamieściliśmy w SN Nr 5/25

Autor: Anna Leszkowska

Opublikowano: 24 maj 2023

Odsłon: 968

 

Kiedy patrzę na narcyza przez pryzmat wrażliwości, widzę oparty na wstydzie strach przed byciem zwyczajnym.
Widzę strach, że nigdy nie poczuję się na tyle nadzwyczajnie, aby zostać zauważonym, być
kochanym, należeć lub pielęgnować poczucie celu.
Casandra Brené - Brown

Segmentacja współczesnej zbiorowości – zarówno w wymiarze globalnym jak i w poszczególnych krajach, regionach czy mniejszych strukturach - przybiera karykaturalne formy. Ma to efekt taki, jak z „Panem Bogiem” u Durkheima. Według niego Bóg istnieje w taki sposób, jak istnieją fakty społeczne. Można dojść do przykrego wniosku, iż w obliczu globalnych wyzwań zagrażających całej wspólnocie ludzkiej, planetarnego Armagedonu, znów wracamy do epoki zwalczających się plemion, wrogich sobie klanów, grup i wspólnot coraz bardziej „wsobnych” i egotycznie pojmujących swój byt.

Czym jest plemię? Plemię to grupa spokrewnionych rodów, wywodzących się od wspólnego przodka (w odróżnieniu od szczepu), zamieszkujących jeden obszar i połączonych wspólnymi związkami społecznymi oraz ekonomicznymi. Plemię ma świadomość bliskiego pokrewieństwa, posługuje się tym samym językiem (lub dialektem) i jest połączone wyznawaniem tego samego kultu. Najczęściej religijnego. Tyle definicja.

Plemię posiadać musi swój totem. Czym jest z kolei totem? To w pierwotnych wierzeniach religijnych przedmiot, zwierzę lub roślina otoczone sakralną czcią. Uważa się go w pierwotnych formach religii za mitycznego przodka, bądź opiekuna. Najczęściej symboliczne wizerunki – przedmiot w postaci rzeźby lub innego namacalnego przedstawienia totemu - są godłem, bądź atrybutem zbiorowości oddającej się tak pojmowanemu kultowi, zwanemu totemizmem.

Totemizm musi mieć jakieś tabu, święty lęk, sakralną wzniosłość, o której można mówić w pokorze, darzyć je miłosnym i czołobitnym uczuciem. To takie mzimu (z języka suahili) otaczane czcią, po części lękiem, ale i podziwem. Ograniczenia tabu są zakazami same przez się, nie da się ich włączyć w jakiś system. Uważa się je za zakazy konieczne. Zakazom tym brak jakiegokolwiek usprawiedliwienia, a geneza ich nie jest znana. To zakazy nieformalne. Np. nie można powiedzieć czegoś negatywnego i skrytykować nieprzystojne, będące pospolitym chamstwem, wypowiedzi i postawy zaangażowanej feministki, bo chór plemiennie myślących akolitów oskarża od razu takiego człowieka o mizoginizm, paternalizm i antydemokratyczne ciągoty.

Ale jednocześnie ci sami akolici krzyczą pod niebiosa o wolności słowa i pluralizmie.
Dotyczy to nie tylko zwolenników płaskiej Ziemi, wrogów nowoczesnej medycyny i szczepionek (bez względu na argumentacje czy źródła owej wrogości – często uzasadnionej opresyjnością, chciwością i totalizmem big pharmy), członków bojówek pro-life etc. Tu również kwalifikują się nader często przedstawiciele wielu ruchów alternatywnych, uznających się a priori za progresywne. Stanowią oni widoczną opozycję nie tylko wobec społeczności i zbiorowości do tej pory uznawanych za normę (nie mieszczących się w ich widzeniu świata i ludzi). Używają najczęściej wobec oponentów retoryki i podejmują działania namierzone na pozbawienie ich głosu w przestrzeni publicznej. Czasami nawet ma się wrażenie, iż chcą totalnego zniszczenie oponentów, bądź adwersarzy. I to wszystko w oparach solennych zapewnień o wolności słowa, swobodach obywatelskich i prawach człowieka. Często retoryka, grymasy czy gesty uczestniczącego w debacie publicznej reprezentanta owych neoplemion – i co gorsza: admirowanego i obdarzanego protekcją mediów - same w sobie już są dehumanizujące i odczłowieczające interlokutorów.

Współcześnie prezentowana plemienna i zarazem totemistyczna tożsamość przekonuje, iż reprezentanci takiej obecności w debacie publicznej wierzą nie tyle w owego „bałwana”, czyli w totem będący przedmiotem kultu, co w swoją doskonałość, a tym samym unikatowość. To z kolei namaszcza ich do posiadania jedynej prawdy. Ta genialność owego neoplemienia, która nakazuje czcić i wynosić ponad wszystko swoje JA oraz wartości z nim związane często zapomina, iż najważniejszym winien być człowiek. I właśnie wobec planetarnych zagrożeń, jakie niesie ludzkości przyszłość taka segmentacja jest kolejną oznaką zbliżającej się cywilizacyjnej katastrofy. Zapominamy, że musimy ze sobą rozmawiać i okazywać sobie minimum szacunku. A swoją ważność, pewność siebie i absolutyzację swoich racji choć trochę poskromić.

Wiele tych neoplemion postępuje jak naród wybrany opisywany w Starym i Nowym Testamencie. Jednak owo wybranie nie może stać ponad innymi narodami, innymi plemionami, innymi ludźmi. Bo wtedy mamy do czynienia z czymś takim jak ludobójstwo i masowe mordy, których doświadczył Kanaan podczas zdobywania go przez plemiona Izraelitów uważających siebie za „naród wybrany” i działających „w imieniu swego Boga”.

Ta neoplemienność jest formą zbiorowego narcyzmu uważanego do tej pory przez psychologię za stan rzadki i niebezpieczne odstępstwo od normy. Dzisiejszy cyfrowy kapitalizm w wersji turbo – funkcjonujący według neoliberalnych kanonów – jest odpowiedzialny za tę epidemię postaw narcystyczno-egoistycznych, tworzącą ową neoplemienność. Permanentne tornado informacji (często bezsensownych i toksycznych), w których jedynym kryterium jest aktualna moda i popularność mierzona oglądalnością ma na celu związanie narcyza z ciągłym ruchem informacyjno-reklamowym.

Tak prof. Andrzej Szahaj (filozof i psycholog z Torunia) widzi związki narcyzmu – zbiorowego i indywidualnego – z interesem globalnych korporacji medialnych. Każde klikniecie i potwierdzenie przez to swej obecności w przestrzeni wirtualnej jest ich zyskiem. I tak ten turbokapitalizm hoduje i wydobywa najgorsze cechy człowieka: próżność, brak skromności, pogardę dla cnoty umiaru, deptanie dyskrecji, wścibskość i podglądactwo, predylekcję do szyderstwa, nihilizm, znieczulicę na zło i cierpienie i egoizm (brak wrażliwości). A potem to się przekłada na sferę publiczną.

Dramatem narcyza – i współczesności zderzającej się coraz bardziej z epidemią neoplemion, czyli narcyzmu zbiorowego (p. dr hab. Magdalena Szpunar) - jest to, że kocha się przede wszystkim siebie. I chce się to rozszerzać na otoczenie, na świat. To potrzeba uznania, absolutnego kultu, powszechnej miłości. Tu właśnie następuje sprzężenie z tym, o czym mówi prof. Andrzej Szahaj: kompatybilność interesu internetowych korporacji i dążeń narcyza (obojętnie w jakiej wymiarze – indywidualnym bądź zbiorowym). Narcyz funkcjonuje w dwóch płaszczyznach: jest ona zarówno arogancka, nadmiernie pewna siebie, uważająca siebie za centrum wszechświata, a z drugiej – niepewna, lękliwa, depresyjna. I ten klincz powoduje, iż narcyz to de facto gigant na glinianych nogach. I łatwy do zniewolenia, do poddania niewoli, do wykorzystania tak, by nie widział zasadniczych zagrożeń czających się w opanowanej przez turbokapitalizm internetowo-inwigilacyjny rzeczywistości.
I to jest problemem dzisiejszej rzeczywistości, stającej przed planetarnymi zagrożeniami, w obliczu których te neoplemienne czy nawet narodowo-państwowe problemy staną się pyłkiem czy ziarenkiem piasku na pustyni.
Radosław S. Czarnecki

 

 

Autor: Radosław S. Czarnecki

Opublikowano: 27 marzec 2015

Odsłon: 2965

Prymitywny animizm można uważać za

wyraz ludzkiego stanu naturalnego.

Sigmund Freud

Minęło już wiele lat, kiedy Amerykanin David Morrell napisał powieść pt. „Pierwsza krew”. Stworzył w niej i rozpropagował postać superkomandosa Johna Rambo – współczesnego gladiatora, nieziemskiego wojownika, mitycznego bohatera, który po traumatycznej dla USA (i świata zachodniego) wojnie wietnamskiej popada w konflikt z własnym społeczeństwem i sfrustrowany ginie w nierównej walce.
Powieść ta miała za cel obronę amerykańskich chłopców, którzy uczestnicząc - zdaniem niektórych massmediów - w brudnej wojnie, jakoby sprzeniewierzyli się wartościom kultury Zachodu: wolności, demokracji, postępowi, czy podstawowemu prawu judeochrześcijańskiej kultury – „nie będziesz zabijał”.

Na fali studenckiej rewolty roku 1968 w Europie i obu Amerykach zanegowano niemal wszystko, co w okresie powojennego dobrobytu stworzono dla poprawy sytuacji materialnej i kulturowej społeczeństw Zachodu. Rozpad kolonializmu, konflikt pokoleniowy rodziców (czynnych uczestników II wojny światowej) ze swoimi dziećmi (wychowanymi w okresie powojennym), ostateczne załamanie się wiary w postępowość światowego komunizmu, a także powstanie potężnego ruchu określanego jako kontrkultura zmieniły pod koniec lat 70. XX wieku oblicze cywilizacji. Stary świat ze swymi wartościami, porządkiem, gospodarką, aksjologią, odchodził w przeszłość, wzrastała więc nostalgia i niepokój.

W perspektywie tak skonstruowanej mentalności trzeba spoglądać dzisiaj na powstanie, mitologizację i wreszcie deifikację postaci osiłka utożsamianego z aktorem Sylvestrem Stallone’em.
 

Od słabości jajogłowych do kultu przemocy
 

Po kilku latach moralnego, kulturowego i psychologicznego kaca Ameryka musiała spetryfikować swą rolę w konflikcie wietnamskim. Zanegowano narodową ekspiację, odrzucono słabość jajogłowych i wielopłaszczyznowe spojrzenie na współczesność uprawiane przez mięczaków z liberalnej prasy czy elektronicznych mediów, potępiono w czambuł mazgajowate, inteligenckie rozdarte sosny, rozdzielające włos na czworo, nie mogące (zdaniem ówczesnych decydentów i macherów od popkultury) nic zaoferować społeczeństwom żądnym czynów.

Nie przewidziano jedynie, że czyn ów przerodzić się może w kult przemocy - ogolony i szeroki kark skinheada, preferencje dla nietzscheańskiej siły woli, reaktywację mocy ciemnych i destrukcyjnych w religii, kulturze, sztuce i innych aspektach rzeczywistości, a w efekcie – negację Innego, co jest zaprzeczeniem wartości demokratycznych, wolności osobistych jednostki i podstawowych praw człowieka.
 

Infantylizm, prostactwo formy, bezguście i antyracjonalizm obrazu charakteryzującego absolutną komercjalizację sztuki filmowej sięgnęły w cyklach o rambowych bohaterach niebios. Ale waszyngtoński White House rządzony przez konserwatywną ekipę Ronalda Reagana (jak określił go prof. Richard Rorty – „ta bezmózgowa kukła w rękach bogatych”) nawoływał do odbudowy amerykańskiego ducha podupadłego po wstrząsach wietnamskiej porażki i studenckiej rewolty A.D. ‘68. Gusty, mentalność, ogląd świata, aktorska przeszłość (czyli specyficznie hollywoodzka kategoria smaku) i upodobania do makkartyzmu tego właśnie prezydenta wywierały zdecydowany wpływ na kierunek, w którym poczęła podążać kultura Ameryki, a za nią sporej części świata.

Duch konserwatyzmu i prawicowości począł dąć przez Amerykę, a za nią – poprzez świat. Dla radykalnej prawicy ówcześni Rambo stanowili więc bazę, spośród której rekrutowała swoich bojowników. A ludzie prawicy zawsze są propagatorami rządów autorytarnych, opierających swe jestestwo na tradycji, konserwatyzmie i ustalonym od lat porządku. Ronald Reagan był więc tylko uosobieniem określonej formacji mentalno-kulturowo-politycznej w ówczesnej Ameryce i świecie.
 

Bohater cyklu filmów o przygodach superkomandosa w Wietnamie, przedstawiony w konwencji komiksu, (czyli bajki dla dorosłych), odzwierciedla społeczną potrzebę posiadania ikony, sacrum, nieskalanego obiektu adoracji, ideału. Czyli wartości, które zostały podważone przez kontrkulturę, reprezentującą na pewno tendencje i ciągoty postępowe, demokratyczne, wolnościowe, czyli sui generis - lewicowe. Restauracja jest bowiem zawsze lustrem rewolucji.
 

Herosi epoki konfrontacji
 

Macho to pewien symbol osobowego wzorca kultury patriarchalnej, śródziemnomorskiej, latynoskiej o określonym poczuciu honoru i wstydu, siły i wysublimowania, przemocy i czułości. Elegancja, specyficzny rodzaj zblazowania, ale i bezwzględność, specyficzna opiekuńczość, nawet spolegliwość wobec słabszych, kobiety, dziecka czy starca, ale i ostracyzm wobec Innego – będącego na antypodach w stosunku do mojej tradycji, oglądu świata, koncepcji życia. Wszystko jest jednak otulone oparami dotychczasowej obyczajowości, patriarchalnej wizji rodziny i społeczeństwa, białych koszul, wąsików a’la Zorro, noży i … wizerunków Matki Boskiej na szyi oraz wszechobecnych krzyży. Kościoła w niedzielne południe i knajpy w świąteczny wieczór. Oczywiście, w męskim gronie, albo w towarzystwie call girls.

W te wszystkie perspektywy doskonale wpisuje się nasz bohater powracający do Wietnamu, by walczyć z komunistami przetrzymującymi dawnych towarzyszy broni. Rozwichrzona czupryna, splot mięśni na torsie czy grube muskuły na rękach, liczne blizny świadczące o charakterze bohatera i jego wyczynach wystawiają jawne świadectwo osobowościom, jakie kreowała postać Johna Rambo. Naoliwione, lśniące ciało odwołuje się do helleńskich herosów walczących w imię olimpijskich ideałów. Przy tym jawny antykomunizm, indywidualizm w działaniu, bezwzględność granicząca z brutalnością, a nade wszystko poczucie misji i przemożne szafowanie siłą fizyczną uczyniły z tego modelu bohatera nie tylko X Muzy.

Wspaniale egzemplifikuje on epokę konfrontacji, nie kompromisu, wyższości siły fizycznej – nie przymiotów umysłu, hołdu dla bicepsów – nie sztuki dyskusji, wymiany poglądów czy szacunku dla Innego. W takiej perspektywie przeciwnik, interlokutor czy konkurent zawsze jest zły, nieludzki, tępy i okrutny, niekompetentny i ograniczony ideologią praktykowaną, bądź wyznawaną religią, obmierzły, a na dodatek ma zawsze czerwoną gwiazdkę na czapce (obowiązkowo musi to być tzw. leninówka).
 

Machismo, czyli ogólne znaczenie samczości, naturalistycznej siły, przeniesiono, a w zasadzie doskonale skorelowano z poglądami neoliberałów i neokonserwatystów w USA (a także w innych częściach globu) chcących odzyskać utracone pozycje w społeczeństwach zachodnich.

Na tej bazie, antykolektywistycznych poglądów i trendów społecznie niesłychanie nośnych, ówczesna premier Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher mogła pozwolić sobie na stwierdzenie, że „coś takiego jak społeczeństwo nie istnieje, są tylko wolne jednostki”.

Leseferyzm i darwinizm społeczny na fali popularności postaci Rambo, wsparte zawsze obecnym, naturalistycznie uzasadnionym, kultem macho w kręgach znaczącej części patriarchalnie zorientowanej męskiej części populacji świata zachodniego weszły na dobre do nauk społecznych i praktyki dnia codziennego.

Macho i Rambo to jasny podział na dobro i zło, świat biało-czarnych replik i bezdyskusyjnych wyborów. Moralność Kalego i etyka Zosi Samosi.

Rambo – szeryf krucjaty

Poczucie zagrożenia, jakie przeżywał macho w okresie przedrambowym doskonale opisuje Eric Hobsbawm, powołując się na brazylijskie badania antropologiczno-socjologiczne. Owo zagrożenie przyniosła kultura wielkich miast, która podcięła podstawy tradycyjnemu pojmowaniu honoru, rodziny, religii, roli kobiety, itd.
Były to przede wszystkim efekty nadużycia wolności, a nie chęć porzucenia tradycji, rewolucyjnego radykalizmu (będącego pokłosiem popularności i wpływów anarchizmu lewicowego) kosztem arystotelesowego złotego środka. Dlatego tak popularną stała się postać samotnego wojownika, a jego intencje upowszechniły się poprzez komercyjne massmedia.
 

Faktem jest, że sztuka filmowa z lat minionych położyła znaczne zasługi w takim konstruowaniu przez odbiorców rzeczywistości: westerny, niezwykle popularne w latach 50. i 60. XX w. wykreowały określony model samotnego, dobrego i uosabiającego prawo szeryfa, a role Johna Wayne’a, Gary Coopera, czy Gregory Pecka stały się sztandarowymi kreacjami ówczesnego świata X Muzy. Jednak w ich postawach nie było nic politycznego, społecznie określonego, publicznie zdefiniowanego. Uosabiali uniwersalnie pojmowaną walkę dobra i zła.

Z Johnem Rambo sprawa miała się jednak inaczej. Był częścią i motorem krucjaty przeciwko imperium zła i wszystkiemu, co było z nim kojarzone.

Do podobnych wniosków, jak w brazylijskich badaniach, doszli amerykańscy naukowcy eksplorujący w tej mierze ludność ze stanów południa, środkowego-wschodu i centrum USA.

W wyniku eksplozji neokonserwatyzmu i neoliberalizmu wzmaganych leseferyzmem ekonomicznym warstw, którym się powiodło daleko lepiej niż innym członkom społeczeństw Zachodu, odżywać począł stary, wiktoriański podział na „godnych szacunku pracowników i niegodnych szacunku biedaków”, którym się nie powiodło „tylko z ich winy”.

Jak pisze prof. Edward Luttwak, w latach 80. XX w. powróciła moda i zapotrzebowanie na służące, lokai, sprzątaczki, babysitter, czy kamerdynerów. W czasach powojennego pokoju i prosperity połowy XX wieku były to rzeczy niespotykane. I to za równo z powodów ekonomicznych, jak i przyczyn prestiżowo-socjologicznych.
 

Hierarchiczność drabiny społecznej i rola poszczególnych jednostek jest dana zgodnie z tradycyjnym opisem świata od Boga Ojca. Tu właśnie leżą podstawowe wartości, według których funkcjonuje naród (macho głównie mówi o narodzie, nie społeczeństwie, co zbliża go właśnie do Rambo, walczącego w imieniu narodu – amerykańskiego - z imperium zła). Mówi przede wszystkim o jednostkach, nie o obywatelach, dla których normą odniesienia są raczej prawa wynikające z tradycji Oświecenia i Rewolucji Francuskiej, a także z doświadczeń demokracji parlamentarnej w Europie Zachodniej. Jednostki utożsamiające się z kulturą machismo, wedle wspomnianego, nieformalnego kodeksu postępowań, odwołują się do tradycji, hierarchii wartości, Boga Ojca i będącego jego depozytariuszem ojca rodziny, podstawowej komórki funkcjonowania społeczeństwa.
 

Siłę stosuje się - zgodnie z mandatem Boga, tradycji czy hierarchii wartości - w dobrej sprawie. Sakralizacja przemocy jest doskonale znana z przeszłości. A w tym przypadku nastąpiła ona w symbiozie kulturowego wzorca macho z ideologią antykomunistycznej krucjaty z superkomandosem Rambo na czele. Przemoc w takiej formie miała z jednej strony błogosławieństwo tradycji i ostoi patriarchalnej mentalności, a z drugiej - była elementem w krzyżowej wyprawie przeciwko absolutnemu złu.
 

Stosowanie siły zawsze przeradza się w pogardę dla słabszych, przegranych, stojących niżej na drabinie społecznych akceptacji i preferencji. Rambo spotkał się więc po drodze z macho na platformie absolutyzacji przewag fizycznych jako najbardziej naturalnej (bo pierwotnej, atawistycznej i zgodnej z zasadami darwinizmu społecznego) formy rywalizacji jednostek.

Istnieje również żeńska forma Rambo, hembra. Kobiet przywiązanych do tradycji, hierarchii, porządku odwiecznego, godzących się – bo tak było od zawsze – na dominację Pana (znacząca rola religii chrześcijańskich, zwłaszcza katolicyzmu), ale szczycących się jego posturą, bicepsami, przewagami natury praktyczno-utylitarnej i mitem niezwyciężonego samca (oczywiście, w „klasycznie” pojętej rywalizacji) jest całe mnóstwo. One też są synonimem praktycznego zastosowania kultury macho, czyli podatne będą na rambowe wzorce.

Pamiętając, że ponad 80% filmów pokazywanych na świecie to filmy amerykańskie, jest to więc najzwyklejsza inwazja kulturowa. Amerykanizacja globalnej cywilizacji postępuje właśnie od przełomu lat 60. i 70. XX w. niesłychanie szybko. Wzory kulturowe i osobowe stają się więc własnością i obiektem identyfikacji większości ludzi na świecie, zwłaszcza młodych.
 

Wyścig szczurów, czyli kult macho
 

Kultura takiego czynu, preferowanego przez reagano-thatcherowych prestidigitatorów społecznych, rynkowych fundamentalistów czy neoliberalnych oszołomów poczęła wywierać wpływ na większość dziedzin życia (często w płaszczyznach dalekich od potrzeby), bądź na gloryfikację przemocy, czy nadużywanie siły fizycznej.
 

Konkurencja, będąca podstawą kapitalistycznych stosunków gospodarczych, sama przez się wymusza ofensywność, bezwzględność, czy „miażdżenie słabszych”. I zgodne jest to z leseferyzmem obecnym w ostatnich dziesięcioleciach w gospodarce, ekonomii i przestrzeni społecznej, gdyż prawo do przeżycia mają tylko najlepiej dostosowani, najbardziej konkurencyjni, najagresywniejsi osobnicy.
 

To właśnie wynikiem takich wzorców jest nasilający się wyścig szczurów, przybierający formy hobbsowskiej „wojny wszystkich ze wszystkimi”. Na placu boju pozostają tylko najsilniejsi, najsprytniejsi, tylko ci, którzy przechytrzą, pokonają i zniszczą swoich konkurentów, wrogów. Innego człowieka. Innego (nie tylko z wyglądu, wyznawanej religii, przekonań politycznych, czy światopoglądu) uważa się bowiem za materiał do unicestwienia. Bo zaburza homogeniczność naszego świata, stanowi dla mnie konkurencję. Dzisiaj, gdy kapitał wieje kędy chce, a bezrobocie dotyczy nawet państw bogatych, życiem zaczynają rządzić wilcze prawa.

W kulcie macho (a pośrednio i osoby Rambo) nie ma zrozumienia dla słabości, refleksji, dylematów, czy dialogu. Cechy te uznaje się za synonim gorszego, złego, poniżenia, wartości niemęskie. Kult macho egzemplifikuje raczej działania agresywnego rynku niż demokratycznie ułożonego społeczeństwa. Symbolizuje naturalną siłę, witalność i chęć dominacji samca, czyli fizycznie silniejszego od dywagujących jajogłowych, bądź liberalnych mydłków z kolorowych periodyków.

Biceps i fallus w stanie erekcji są ich znamieniem, nie mózg i szacunek dla Innego. Liczy się szybki seksualny „numer”, dzisiejsza przewaga JA nad TY, medialny szum, bezrefleksyjność i trwanie. Świat egzystuje dziś, jutro jest nieważne, bo możesz trafić na silniejszego, który cię wyeliminuje.
 

Tak wygląda pokrótce zbitka wzorców machismo, teorii Thomasa Hobbesa, leseferyzmu gospodarczego, kultu siły wyemancypowanego przez Johna Rambo i nieograniczenie indywidualistycznego kapitalizmu bezwzględnie rynkowego czego efekty widać we współczesnym świecie.
 

Uwiąd demokracji
 

Wartości demokratyczne współczesnego świata są obecnie tyle powszechne, co kontestowane i odrzucane przez coraz liczniejsze środowiska. Kult przemocy, siły i wszystkiego, co łączy się z walką, ostrą konkurencją, czy bezwzględnością ,przeczy w naturze tym ideom.

Demokracja to kompromis, otwarcie, wielopłaszczyznowość, multikulti, dyskusja, szermierka na argumenty i ucieranie stanowisk przy negocjacyjnym stole. Coś zupełnie przeciwstawnego niż wspomniane wcześniej wartości utożsamiane z macho czy Rambo.
 

Dlatego demokracja więdnie w obliczu agresywnego rynku. Analizując historię Rosji, możemy powiedzieć, iż nadchodzą - mimo przykładów z minionych dekad rozszerzania się idei wolności na cały świat (np. prodemokratyczne, tzw. kolorowe rewolucje) - czasy wielkiej smuty dla demokracji oznaczającej otwarte społeczeństwo.

Jak słusznie zauważył Harold McMillan, brytyjski konserwatysta, premier rządu JKM w latach 1957-63, „negocjowanie zgody jest podstawą demokracji”, a zgoda jest jak wiemy w tym ustroju ekwiwalentem kompromisu.
 

Według Georga Sorosa, agresywny rynek i związane z nim wartości są zdecydowanie niekompatybilne z przymiotami demokracji. Podlegają one bowiem diametralnie różnym zasadom, wychodzą z antynomicznych przesłanek i promują przeciwstawne zachowania personalne.
W wolnorynkowym kapitalizmie stawką jest dobrobyt, a w demokracji – polityczny autorytet. Kryteria, którymi te stawki się mierzy są również odmienne: w kapitalizmie – pieniądze, w demokracji – głos wyborczy obywatela. Rozbieżne są interesy, które mają być zaspokajane: w kapitalizmie jest to interes prywatny, w demokracji – interes publiczny.
 

Zbitka demokracji i wolnorynkowej gospodarki z parasolem ochronnym państwa socjalnego, jako spolegliwego i patriarchalnie zorientowanego poniekąd opiekuna, spowodowała z jednej strony w odbiorze globalnym absolutną symbiozę między demokracją, a ówcześnie istniejącym kapitalizmem, z drugiej zaś – rozkwit klasy średniej, która sama w sobie była nośnikiem rozwoju demokracji. Nie bez znaczenia była tu wymuszona konkurencja obozu realnego socjalizmu, stanowiącego - przynajmniej w pewnym okresie - poważne zagrożenie dla obozu państw demokratycznych.
 

Niestety, w trzecim milenium wątpliwości związane z demokracją stają się bardziej wyraziste. Świat może ponownie wkroczyć w okres, kiedy zalety demokracji nie będą wydawały się już tak oczywiste, jak to miało miejsce w okresie od lat 50. do lat 90. Siła, przemoc, bezwzględność, brutalność zadają nieustanne i skuteczne ciosy idei demokratycznej. Nienawiść, pogarda, opresyjność i autorytaryzm przeczą same w sobie koncyliacji, dialogowi, szacunkowi dla interlokutora, zrozumieniu Innego.

Polscy matadorzy

Jak ów obraz wpisuje się w omawianą tu konfrontację kultur? A w bardzo prosty sposób. Wystarczy popatrzyć na przykłady z naszej polskiej rzeczywistości politycznej na harce rodzimych matadorów sceny publicznej.
 

Na krajowej scenie publicznej – nie piszę politycznej, bo wybory mają to do siebie w ochlokracji, że wymuszają najdziksze zachowania, najbardziej brutalne postawy i niespotykany przypływ złej woli, szowinizmu partykularnego czy małości, jakiej niemało tkwi w człowieku, zwłaszcza głupim – królują Rambo i macho. Usta mają pełne wartości, chrześcijańskiej miłości, tradycji i wolności, liberalizmu (sic!) i demokracji, prawa i sprawiedliwości, rodziny i osoby ludzkiej.
 

A sytuacja w Polsce przypomina współcześnie typowy przykład ochlokracji, z tym tylko, że to klasa polityczna stała się z własnej potrzeby? poczucia winy? masochizmu? - a może zwykłej nikczemności i głupoty - warstwą pokrytą błotem, pomówieniami i przeżartą najniższymi instynktami: bezrozumnym tłumem kierującym się nienawiścią, która ma być ponoć prawdą. To tu i dlatego św. Franciszek z Asyżu może być Tomaszem Torquemadą, Jezus z Nazaretu – Alfredem Rosenbergiem. Maurice Robespierre w polskim wydaniu jawi się jako Bertrand Russel, a Dietrich Bonhoeffer – Adolfem Eichmannem.
 

Zdziczenie, popularność oraz nagminność w stosowaniu siły i przemocy – na razie słownej, ale pokazującej, że przeciwnika się nie szanuje, że się chce go totalnie zniszczyć przez odebranie mu godności jako człowiekowi (i politykowi), upodlić, a do tego wszystkie chwyty są dozwolone – przenoszą się jako political correctness do gawiedzi, do tłumu, do społeczeństwa. A w blokach startowych już się grzeją zastępy łysych, wypasionych osiłków, klientów niezliczonych siłowni, fitness klubów czy szkół przetrwania, spadkobierców Johna Rambo, a wśród nich harcują eleganccy, dobrze ułożeni, modnie ubrani i tradycyjnie przystrzyżeni konserwatyści i prawicowi liberałowie z dobrych mieszczańskich domów.
 

Prof. Richard Rorty zauważył onegdaj, że „narody, Kościoły czy ruchy społeczne świecą blaskiem przykładów historycznych nie dlatego, że odbijają promienie emitowane z jakiegoś wyższego źródła, ale w efekcie przeciwstawienia – porównania z innymi, gorszymi wspólnotami”. To samo dotyczy pojedynczych ludzi, a wzorce Rambo i macho są tylko egzemplifikacją i dogodnym wytłumaczeniem poszukiwań tego Innego, gorszego, słabszego.

Radosław Czarnecki