Felietony Witolda Modzelewskiego
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1063
Już przed kilkoma laty opublikowałem tekst omawiający dość oczywistą tezę, że w trójkącie liderów współczesności (USA, Chiny, Rosja) nastąpi – zgodnie z ponad dwustuletnią tradycją amerykańskiej polityki – trwałe zbliżenie strategiczne Rosji i Stanów Zjednoczonych głównie po to, aby nie dopuścić do odnowienia sojuszu chińsko-rosyjskiego. Chiny niedługo będą lub nawet już są światowym liderem ekonomicznym, konsekwentnie i skutecznie zdobywają nowe rynki i już są największą fabryką świata. Ich ekspansja polega na umiejętności wytworzenia konkurencyjnych towarów w dowolnej ilości i o możliwie najniższej cenie. To nabywca i jego racjonalny ekonomicznie wybór jest najważniejszym „agentem” chińskich interesów – jego decyzje mają wyłącznie charakter biznesowy.
Ekspansja ekonomiczna Chin jest całkowitym zaprzeczeniem polityki angielsko-niemieckiej, której istotą były i są przemoc i korupcja polityczna.
Scenariusz ten był (i będzie) wielokrotnie powtarzany w historii, a dzieli się na kilka etapów:
– podporządkowanie polityczne władz danego państwa w wyniku organizowanych przez obcy wywiad „ruchów opozycyjnych” lub przewrotów;
– „liberalizacja” rynku tego kraju, czyli zlikwidowanie chroniących go barier celnych;
– wyniszczenie lokalnej konkurencji rękami miejscowych władz po to, aby nikt nie zagroził interesom eksporterów niemieckich, angielskich czy amerykańskich (w zależności od strefy wpływów);
– przejęcie za bezcen „zbankrutowanego” majątku zniszczonych w ten sposób przedsiębiorstw danego kraju, co jest przedstawiane jako „dobrodziejstwo inwestycji zagranicznych”, w celu wyeksploatowania miejscowych zasobów i wytransferowania aktywów;
– zapewnienie zagranicznym „inwestycjom” w podporządkowanym państwie faktycznej eksterytorialności podatkowej od miejscowych władz – im wolno nie płacić podatków, bo za ich interesami stoją ambasady państw metropolii; gdyby ktoś odważył się skontrolować ich rozliczenia podatkowe, natychmiast straciłby stanowisko (jeśli tylko).
Forpocztą interesów metropolii w realizacji tej polityki jest od pewnego czasu tzw. globalny biznes doradczo-audytorski, którego usługi narzucane są rządom podporządkowanych państw. To znacznie skuteczniejsza metoda gromadzenia informacji niż klasyczna agentura.
Powyższy scenariusz był z powodzeniem stosowany od XVIII wieku oraz jest „ćwiczony” współcześnie. My znamy go aż nadto dobrze, bo w Polsce pamiętamy to jako „program Balcerowicza”, który z niewielkimi korektami był (jest?) realizowany do dziś.
Inaczej mówiąc: w wersji niemiecko-angielskiej polityka poprzedza towar; w wersji chińskiej towar w istocie zastępuje politykę. Towary chińskie, mimo barier celnych i administracyjnych, prędzej czy później zdominują wszystkie istotne rynki, w tym najważniejszy – amerykański, i wyprą faktycznie droższą miejscową konkurencję. Następnym etapem będzie przekształcenie byłych konkurentów w montownie towarów chińskich przeznaczonych na rynek lokalny.
Aby politycznie zrównoważyć ekonomiczną przewagę Chin, możliwy jest tylko jeden scenariusz – strategiczny sojusz rosyjsko-amerykański. Potencjał militarno-ekonomiczny tych dwóch państw będzie jeszcze przez co najmniej kilkadziesiąt lat większy niż Chin i pozwoli na skuteczne ograniczenie chińskiego eksportu na ich rynki. Daje on również przewagę w stosunku do państw Unii Europejskiej i pozwala na skuteczne przeciwstawianie się przekształceniu jej w federację pod władzą Berlina.
Po serii antyrosyjskich gestów ze strony Waszyngtonu („sankcje”) następuje szybkie zbliżenie rosyjsko-chińskie. Budzi to przerażenie trzeźwo myślących Amerykanów, którzy dostrzegli realizujący się na naszych oczach czarny scenariusz (dla Ameryki), nakreślony przez Zbigniewa Brzezińskiego, czyli „zjednoczonych przez wspólne doznanie upokorzenia” Rosji i Chin.
Zastanówmy się więc, co dla nas oznacza ten scenariusz? Wiemy, że credo polskiej polityki zagranicznej stanowi bezwzględne podporządkowanie się amerykańskim interesom, które nie wiadomo dlaczego uznajemy za „z istoty wrogie Rosji”, co jest myśleniem nie tylko ahistorycznym, lecz także wręcz głupim. W amerykańskiej strategii Rosja nigdy (!) nie była uznana za państwo wrogie. Tak było w całym XIX wieku, tak było do czasu pierwszej z wielkich wojen i po opanowaniu terytorium Rosji przez bolszewików. Nawet w czasach Związku Radzieckiego Stany Zjednoczone powołały Ententę bis, której istotą była Wielka Trójka (USA, ZSRR i Wielka Brytania). W otoczce oficjalnej wrogości dopiero w latach 1949–1991 formalnie oba te państwa po raz pierwszy stanęły po przeciwnych stronach, lecz było to przed prawie trzydziestu laty (to bardzo dawno); radziecka przeszłość jest już zamkniętym okresem historii, do którego nie ma powrotu.
W nowym, niepamiętającym czasów sprzed 1991 roku, pokoleniu polityków amerykańskich i rosyjskich dominować będzie pragmatyzm, chęć pokojowego eliminowania potencjalnych konfliktów, a przede wszystkim potrzeba pozbycia się zbędnych ciężarów polityki mocarstwowej. Przeciwstawienie się ekonomicznej supremacji Chin będzie nadrzędnym celem, któremu podporządkowane będą polityki regionalne, w tym zwłaszcza polityka europejska (zwana transatlantycką).
Będziemy – jak to często bywało – ofiarą polityki zbliżenia amerykańsko-rosyjskiego, co oczywiście nazwiemy „trzecią zdradą Zachodu”. Aby nie być wielkim przegranym, musimy szybko porzucić antyrosyjską retorykę, kierować się interesami ekonomicznymi polskich firm, a przede wszystkim próbować powrócić na rynki rosyjskie i uprzedzić zaistnienie tzw. polskiego problemu w stosunkach amerykańsko-rosyjskich. Musimy również brać pod uwagę, że w kolejnych wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych znów jakąś rolę odegrają rosyjskie służby specjalne, ale nawet bez nich epoka Trumpa i Putina definitywnie się kończy.
W Unii Europejskiej zwyciężą procesy odśrodkowe i my, aby jednocześnie nie popaść w zupełną zależność od Niemiec, musimy już dziś odbudować relacje z Moskwą po to, aby Amerykanie nie musieli nas zdradzić.
Witold Modzelewski
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 940
Od ponad stu lat niemiecka polityka wobec Polski budowana jest na dwóch następujących założeniach:
– etnicznie ziemie naszego kraju (czyli była Kongresówka) mają być trwałym rezerwuarem taniej siły roboczej dla obiektywnie nieopłacalnego w warunkach rynkowych przemysłu niemieckiego (pierwszy podstawowy cel strategiczny);
– konieczności likwidacji każdej, nawet tylko potencjalnej konkurencji na polskim rynku ze strony miejscowego przemysłu, gdyż zbyt płytki rynek wewnętrzny państwa niemieckiego nie daje możliwości zbytu dla jego produktów;
- ziemie Kongresówki mają być, podobnie jak pozostałe państwa niemieckiej Mitteleuropy, niezagrożonym wewnętrzną konkurencją rynkiem dla niemieckich towarów (drugi podstawowy cel strategiczny).
Aby osiągnąć te cele, muszą być stale prowadzone działania o charakterze taktycznym, do których należy zaliczyć przede wszystkim:
– wspieranie wszystkich możliwych ruchów opozycyjnych, zwłaszcza o charakterze rewolucyjnym, które będą destabilizować społeczeństwo, niszczyć od wewnątrz miejscowe przedsiębiorstwa, aby w wyniku strajków i dezorganizacji doprowadzić je do upadku, a przynajmniej trwałego kryzysu ekonomicznego;
– stałe wsparcie dla proniemieckich ruchów politycznych, które przez zawłaszczenie takich pojęć, jak „niepodległość” czy też „wolność”, będą wspierały interesy niemieckie wynikające z celów strategicznych;
– polityka gospodarcza wspieranych przez Berlin władz w Polsce (w przypadku gdy uda się im zdobyć władzę) ma pauperyzować społeczeństwo, utrzymywać je w biedzie, a przede wszystkim pogłębiać bezrobocie, tak aby masowa emigracja zarobkowa była jedynym możliwym sposobem ucieczki od miejscowej nędzy;
– umacnianie powszechnego przekonania Polaków, że jedynym dla nich zagrożeniem jest Rosja, że jest ona „odwiecznym wrogiem”, a każdy Polak ma obowiązek przeciwstawiania się jej wpływom. Ma to być dowodem patriotyzmu, który może znaleźć wsparcie wyłącznie ze strony Niemiec, a one niosą na ten grunt „europejską cywilizację”, Rosja reprezentuje zaś oczywiście wyłącznie „azjatyckie barbarzyństwo”.
Mimo, że w ciągu minionych ponad stu lat polityka ta realizowana była przez różne siły polityczne, jej cele były tożsame, a różnice występowały tylko w stosowanych środkach. Np. w latach 1915–1918 był to głównie masowy rabunek i wyniszczenie przemysłu odziedziczonego po czasach rosyjskich rządów nad Wisłą, ale jeszcze bez zorganizowanego w formie obozów koncentracyjnych ludobójstwa.
W latach 1939–1945 połączono kolejną wielką grabież z masowymi mordami i bezpośrednią eliminacją tej części ludności, która nie miała być przeznaczona do wykorzystania jako ów rezerwuar siły roboczej w Niemczech.
W latach 1990–2020 wyniszczenie objęło natomiast nie tylko przemysł, ale również rolnictwo, a eksploatacja demograficzna (czyli rabunek siły roboczej) nie była już tak brutalna jak w poprzednich okresach niemieckiej okupacji, lecz zarazem była najbardziej efektywna z punktu widzenia niemieckich interesów.
Nikt dokładnie nie policzył, jaka była skala wychodźstwa polskiego do Niemiec w tym czasie; zapewne była największa i definitywna. Prawdopodobnie utraciliśmy ponad milion obywateli (jeżeli nie więcej), których wygnała z Polski balcerowiczowska polityka likwidacji polskiej gospodarki, nazywana „radykalną transformacją”.
Od kilku lat polskie rządy chcą się wyzwolić z kurateli i odbudować naszą niepodległość (od Berlina). Czy w tej Polsce jesteśmy skazani na klęskę? Oczywiście, że nie, choć patronem naszej antyniemieckiej niepodległości nie może tu być rzecz jasna Józef Piłsudski. Musimy przywrócić znaczenie podstawowym pojęciom, którymi wyjaśniamy nasz polski byt. Możemy być pewni, że obrońcy proniemieckiej „niepodległości” będą dezawuować na wszelkie sposoby tych wszystkich, którzy zagrożą interesom ich protektora; tu nie będzie żadnych kompromisów ani tzw. symetryzmu.
Witold Modzelewski
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 156
Z cyklu Szkice polsko-rosyjskie: po co nam pokazano demencję „światowego przywództwa”, czyli poniżenie starości.
Nikczemność telewizyjnego theatrum podczas debaty dwóch kandydatów na urząd prezydenta USA jest czymś wyjątkowym nawet jak na standardy „prawdziwego Zachodu”. Publiczne poniżanie ludzi starych i niedołężnych jest czymś wstrętnym i moralnie odrażającym. Dla pokolenia oglądającego w dzieciństwie subtelny świat „Kabaretu Starszych Panów” jest czymś niepojętym, że można pokazywać, a przede wszystkim czerpać satysfakcję z demencji i bezradności starca, który nie był w stanie zapamiętać kilkudziesięciu banalnych zdań wypowiedzianych z okazji tzw. politycznej debaty. Należy zadać pytanie o granicę upadku cywilizacji, którą pasjonuje tego rodzaju nikczemność.
A może jednak nasz niesmak (oględnie mówiąc) ma przesłonić dużo ważniejsze przesłanie, które wynika z tego poniżenia starości? Może ktoś chciał przekazać nam coś zupełnie innego, np. taką oto myśl: nie jest ważne jaki kontakt z rzeczywistością ma urzędujący prezydent supermocarstwa (ponoć decydujący m.in. o użyciu broni jądrowej), bo faktycznie rządzi przecież ktoś zupełnie inny.
Wy, naiwni obywatele USA możecie sobie wybrać kogo chcecie, lecz to nie ma żadnego znaczenia. Przecież wielu zrozumiało, że „deficyty intelektualne” jednego z kandydatów nie były wynikiem stresu, lecz występowały już wcześniej.
Czy ktoś taki może czymkolwiek efektywnie rządzić? Wolne żarty. Być może zrozumieliśmy wreszcie sens tego przekazu: jeśli wybierzecie drugiego z kandydatów, to ów „twardziel” również nie będzie miał nic do gadania, bo to tylko figuranci i nic na to nie poradzisz. Możesz co najwyżej pójść na wybory, ale to nie ma żadnego znaczenia.
Ten przekaz jest paradoksalnie zgodny z (pseudo) naukową opowieścią na temat „stabilności fundamentów amerykańskiej demokracji”. Wybiera się między figurantami, którzy mogą być zarówno w stanie głębokiej demencji, albo prezentować wrzaskliwą pewność siebie inaczej odklejonego od rzeczywistości biznesmana. Nie ma to jednak żadnego znaczenia.
W końcu wszystko już było: pamiętam, że jeden z bliskich współpracowników Ronalda Regana (był taki aktor, który grał rolę prezydenta USA) napisał po latach, że w czasie reelekcji ów dżentelmen publicznie zupełnie serio twierdził, że kandyduje po raz pierwszy na urząd prezydenta. Szybko postępująca choroba (Alzheimer?) oddalała go od rzeczywistości, co jak widać nie miało większego znaczenia. Nie jest więc istotne, którego z nich wskażą obywatele, bo rządzić będą ci, których się nie wybiera.
Jest również jeszcze inne przesłanie wynikające z bidenowskich upokorzeń, które notabene wynika z nieudolnych prób zmniejszenia skali katastrofy jego sztabu wyborczego. Otóż poinformowano wyborców, że co prawda demencyjny kandydat jest daleki od rzeczywistości, lecz jego przeciwnik cały czas kłamie. Lepiej więc wybrać kogoś, kto nie jest w stanie skłamać, bo nie wie co mówi. Nawet antyamerykańskie Południe naszego globu i inni wrogowie „wolnego świata” nie byliby w stanie tak jednoznacznie zdyskredytować ustroju politycznego jedynego supermocarstwa. Tylko pozorną kompromitacją „światowego przywództwa” byłaby reelekcja obecnego prezydenta USA.
Witold Modzelewski
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 231
Populistą jest ten, kto jest przeciw pasożytniczym elitom.
Obowiązująca poprawność nakazuje potępiać nie tylko Rosję, ale także tzw. populizm. Jest on jednoznacznie zły (jak Rosja) i nie wymaga dowodu dlaczego tak jest. Każdy, kto kwestionuje uprzywilejowanie pasożytniczych, a przede wszystkim wyjątkowo głupich elit zarządzających Zachodem jest populistą. Nikomu nie wolno upominać się o dobro biedniejących obywateli, krytykować degradacji, a w zasadzie likwidacji klasy średniej, a nawet dramatycznego spadku dzietności nie tylko Europy, lecz również USA.
Powiem coś oczywistego: ta część (rzekomo) rozwiniętego Zachodu, która osiągnęła sukces ekonomiczny, od lat w sposób naturalny wymiera, bo nie chce mieć dzieci. Jest w tym pewien fenomen znany od antycznego Rzymu. Jeśli chcemy w sposób nie do końca uprawniony tę przeszłość uogólnić, to można postawić tezę, że wymierające narody nie mają szansy na odrodzenie: ich zanik ze względu na spadek dzietności jest już nieuchronny i definitywny.
Odrodzenie (w sensie dosłownym) może przyjść tylko z zewnątrz w wyniku wędrówki ludów lub masowej imigracji „obcych”. Co prawda, można przybyszów płycej lub głębiej asymilować, ale tylko do czasu: dzieci lub wnuki „oswojonych” imigrantów przypomną sobie „starą” tożsamość i z hukiem odrzucą (przynajmniej w części) narzucone im wzorce kulturowe oraz ideologiczne.
Czy wymierające narody mają szansę przetrwania? Odpowiedź na to pytanie zależy od działań (we wszystkich możliwych sferach – ekonomicznej, świadomościowej, kulturowej a nawet estetycznej), które mają na celu wzrost dzietności. Wtedy ten cel może być częściowo osiągnięty. Ale właśnie te działania są „populizmem”, bo chcą chronić dobro zwykłych ludzi.
Działania te będą z istoty sprzeczne z interesami tych, którzy zarabiają na destrukcji obecnych struktur społecznych.
Nie jest żadnym odkryciem stwierdzenie, że rządzące od wieków elity można podzielić na twórcze i pasożytnicze. Te pierwsze organizują świat w ten sposób, że gromadzone w ich rękach bogactwo tworzy dorobek cywilizacyjny, który również służy ograbianej większości. Czym większej części, tym lepiej. Najprostszym tego przykładem były drogi i akwedukty, miasta i stadiony budowane przez rządzących republiką a potem cesarstwem rzymskim: sprzyjało to rozwojowi ekonomicznemu i podnosiło poziom życia nie tylko obywateli rzymskich.
Elity pasożytnicze natomiast trwonią gromadzone bogactwa zwłaszcza na prowadzenie przegranych wojen (wojny z reguły są przegrane) lub „cywilizują” podbite kraje, które burząc się przeciwko najeźdźcom niszczą to, co dostały.
Od kilku dziesięcioleci elity rządzące tą częścią świata, w tym naszą ojczyzną, upodabniają się do tego drugiego wzorca. Ich sukces jest „restrukturyzacją” czy też „reformacją” życia zwykłych ludzi, czyli ich zubożeniem. Każdy, kto zdecyduje się piętnować absurd takich rządów, oczywiście obrywa za „populizm”. Można więc zaryzykować tezę, że każdy, kto w tym świecie zrobi coś dobrego dla obywateli jest wrogiem systemowym. Przypomnę, że największym przeciwnikiem „populistów” był (i jest) idol wszystkich liberałów, były dwukrotny wicepremier i minister finansów, Leszek Balcerowicz. Ostatnio został „zdjęty” z opiniotwórczych mediów, bo jego tyrady istotnie zmniejszały i tak już spadające poparcie dla rządzących liberałów.
Mam w związku z tym dość zabawny wniosek: należy powołać paneuropejski związek populistów, bo sądzę, że jesteśmy większością. Mogą do niego wstąpić również ekscentryczni miliarderzy, których dobrym przykładem jest prezydent elekt zza oceanu. Związek ten odsunie od władzy pasożytnicze elity i zahamuje degradację Zachodu, dbając o interesy zwykłych ludzi. A drogą do tego celu będzie zakończenie bezsensownych wojen: również tych, które ów Zachód prowadzi z Rosją „zużywając” do tego celu Ukraińców.
Witold Modzelewski