Ekonomia (el)
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1803
„To nie bardzo widoczne akty Kongresu, ale pozornie przyziemne i często nieprzejrzyste działania agencji regulacyjnych umożliwiły wielką transformację amerykańskich banków komercyjnych z tradycyjnie konserwatywnych przedsiębiorstw przyjmujących depozyty i udzielających pożyczek w dostawców hurtowych usług zarządzania ryzykiem finansowym i pośrednictwa”.
(prof. Saule Omarova, „ The Quiet Metamorphosis, How Derivatives Changed the Business of Banking ” University of Miami Law Review, 2009)
Podczas gdy świat jest pochłonięty dramatem wyborów w USA, bomba z opóźnionym zapłonem w postaci instrumentów pochodnych nadal groźnie tyka za kulisami. Nikt nie zna faktycznej wielkości rynku instrumentów pochodnych, ponieważ jego większa część jest przedmiotem obrotu pozagiełdowego, ukryta w pozabilansowych spółkach celowych. Jednak gdy Warren Buffet w 2002 r. słynnie nazwał instrumenty pochodne „finansową bronią masowego rażenia”, ich „wartość nominalna” została oszacowana na 56 bilionów dolarów. Dwadzieścia lat później Bank Rozrachunków Międzynarodowych oszacował tę wartość na 610 bilionów dolarów. A komentatorzy finansowi oszacowali ją na 2,3 biliona dolarów , a nawet 3,7 biliona dolarów , znacznie przekraczając globalny PKB, który w 2022 r. wynosił około 100 bilionów dolarów. Biliard to 1000 bilionów dolarów.
Większość tego kasyna jest prowadzona przez te same banki, które przechowują nasze depozyty. Instrumenty pochodne są sprzedawane jako „ubezpieczenie” od ryzyka, ale w rzeczywistości dodają one dużą warstwę ryzyka, ponieważ rynek jest tak powiązany, że każda porażka może mieć efekt domina . Większość zaangażowanych banków jest również oznaczona jako „zbyt duże, aby upaść”, co oznacza, że my, ludzie, będziemy je ratować, jeśli upadną.
Instrumenty pochodne są uważane za tak ryzykowne, że ustawa o upadłości z 2005 r. i jednolity kodeks handlowy przyznają im (wraz z transakcjami repo) „superpriorytet” w upadłości. Oznacza to, że jeśli bank zbankrutuje, roszczenia z tytułu instrumentów pochodnych i repo są rozliczane w pierwszej kolejności, czerpiąc z tej samej puli płynności, która przechowuje nasze depozyty. (Zobacz The Great Taking Davida Rogersa Webba i moje wcześniejsze artykuły tutaj i tutaj .) Kryzys instrumentów pochodnych mógłby z łatwością wciągnąć tę pulę, nie pozostawiając nic dla nas jako deponentów — lub dla „zabezpieczonych” wierzycieli, którzy są podrzędni w stosunku do roszczeń z tytułu instrumentów pochodnych i repo w upadłości, w tym dla władz stanowych i lokalnych.
Jak szczegółowo opisali Pam i Russ Martens, wydawca i redaktor Wall Street on Parade , na dzień 31 grudnia 2023 r. Goldman Sachs Bank USA, JPMorgan Chase Bank NA, Citigroup's Citibank i Bank of America posiadały łącznie 168,26 bln USD w instrumentach pochodnych z łącznej kwoty 192,46 bln USD we wszystkich amerykańskich bankach, stowarzyszeniach oszczędnościowych i firmach powierniczych. To cztery banki posiadające 87 proc. wszystkich instrumentów pochodnych we wszystkich 4587 instytucjach ubezpieczonych przez rząd federalny w USA.
W czerwcu 2024 r. Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) i Federal Reserve Board wspólnie opublikowały swoje ustalenia dotyczące „testamentów życia” ośmiu amerykańskich megabanków – ich planów rozwiązania lub likwidacji w przypadku bankructwa. Fed i FDIC skrytykowały wszystkie cztery największe banki instrumentów pochodnych za niedociągnięcia w sposobie, w jaki planowały likwidację swoich instrumentów pochodnych.
Jak banki chroniące nasze depozyty stały się największymi graczami w kasynie instrumentów pochodnych
Banki nie są tylko pośrednikami na rynku instrumentów pochodnych. Są aktywnymi graczami zajmującymi pozycje spekulacyjne. W tym stuleciu, pisze profesor Omarova , największe amerykańskie banki komercyjne wyłoniły się „jako nowy rodzaj finansowego superpośrednika — hurtowy dealer ryzyka finansowego, prowadzący szeroką gamę rynków kapitałowych i działań pochodnych, handlujący fizycznymi towarami, a nawet sprzedający energię elektryczną”. Zauważa, że Rezerwa Federalna zezwoliła kilku finansowym spółkom holdingowym na zakup i sprzedaż fizycznych towarów (w tym ropy naftowej, gazu ziemnego, produktów rolnych i energii elektrycznej) na rynku spot w celu zabezpieczenia ich działalności w zakresie instrumentów pochodnych na towary oraz na przyjmowanie lub dokonywanie dostawy tych towarów w celu rozliczenia transakcji.
To nie Kongres autoryzował tę szeroką definicję dozwolonych działań bankowych. To Biuro Kontrolera Waluty (OCC), część „administracyjnego państwa głębokiego”, stały organ niewybieralnych regulatorów, którzy działają, podczas gdy politycy przychodzą i odchodzą. Jak wyjaśnia Omarova:
„Dzięki pozornie rutynowym i często nieprzejrzystym działaniom administracyjnym, OCC skutecznie umożliwiło dużym amerykańskim bankom komercyjnym przekształcenie się z tradycyjnie konserwatywnych instytucji przyjmujących depozyty i udzielających pożyczek, których bezpieczeństwo i stabilność były chronione za pomocą ustawowych i regulacyjnych ograniczeń dotyczących potencjalnie ryzykownych działań, w nową generację finansowych „superpośredników” lub hurtowych dealerów zajmujących się czystym ryzykiem finansowym.
Co więcej, niektóre z najbardziej wpływowych decyzji uniknęły publicznej kontroli, ponieważ zostały podjęte w podziemnym świecie działań administracyjnych, niewidocznych dla opinii publicznej, w drodze interpretacji agencji i wytycznych politycznych”.
Uprawnienia OCC do regulowania działalności banków sięgają National Bank Act z 1863 r., który przyznaje bankom krajowym ogólne upoważnienie do podejmowania działań niezbędnych do prowadzenia „działalności bankowej”, w tym „takich uprawnień ubocznych, jakie będą niezbędne do prowadzenia działalności bankowej”. „Działalność bankowa” nie jest zdefiniowana w ustawie. Omarova pisze:
„Artykuł 24 (siódmy) Ustawy o banku krajowym przyznaje bankom krajowym uprawnienie do wykonywania wszystkich dodatkowych uprawnień niezbędnych do prowadzenia działalności bankowej, poprzez dyskontowanie i negocjowanie weksli i innych dowodów długu, poprzez przyjmowanie depozytów, poprzez kupowanie i sprzedawanie walut, monet i sztabek, poprzez pożyczanie pieniędzy pod zastaw osobisty, a także poprzez uzyskiwanie, emitowanie i wprowadzanie do obiegu weksli”.
Nie wspomniano o handlu instrumentami pochodnymi ani o obrocie nimi.
Uprawnienia banków zostały dodatkowo ograniczone przez Kongres w ustawie Glass-Steagall z 1933 r., która wyraźnie zabraniała bankom handlu papierami wartościowymi spółek kapitałowych, a także w innych ustawach uchwalonych później. Jednak część ustawy Glass-Steagall oddzielająca depozyty od bankowości inwestycyjnej została cofnięta w ustawie Commodity Futures Modernization Act z 2000 r. Omarova pisze, że pozwoliło to OCC na sformułowanie „zbyt szerokiej definicji „biznesu bankowego” jako pośrednictwa finansowego i handlu ryzykiem finansowym we wszystkich jego formach, a ten schemat analizy pozwolił OCC na rozszerzenie zakresu dozwolonych przez banki działań praktycznie bez żadnych ustawowych ograniczeń”.
Co zatem można zrobić?
Kryzys finansowy z 2008 r. jest obecnie uznawany za kryzys w dużej mierze związany z instrumentami pochodnymi. Jednak ogromne wysiłki na rzecz reformy finansowej w kolejnych latach nie rozwiązały podstawowego problemu. W artykule Forbesa zatytułowanym „ Duże banki i instrumenty pochodne: dlaczego kolejny kryzys finansowy jest nieunikniony ” Steve Denning pisze:
Dziś banki są większe i bardziej nieprzejrzyste niż kiedykolwiek wcześniej, a nadal handlują instrumentami pochodnymi w podobny sposób jak przed krachem, ale na większą skalę i z dokładnie tymi samymi nieznanymi ryzykami.
Większość tego handlu instrumentami pochodnymi odbywa się za pośrednictwem największych banków. Powszechnie przyjmuje się, że rzeczywiste ryzyko instrumentów pochodnych jest znacznie mniejsze niż „kwota nominalna” podana w bilansach banków, ale Denning zauważa:
„Dowiedzieliśmy się w 2008 r., że można stracić znaczną część „kwoty nominalnej” transakcji na instrumentach pochodnych, jeśli zakład pójdzie bardzo źle, szczególnie jeśli zakład jest powiązany z innymi zakładami, co skutkuje stratami innych organizacji w tym samym czasie. Efekt domina może być ogromny i nieprzewidywalny.
W 2008 r. rządy miały wystarczająco dużo zasobów, aby zapobiec całkowitej katastrofie. Dzisiejsze rządy, które mają niedobory gotówki, nie są w stanie poradzić sobie z kolejnym ogromnym ratunkiem”.
Podsumowuje:
„Regulacja i egzekwowanie będą działać tylko wtedy, gdy towarzyszyć im będzie zmiana paradygmatu w sektorze bankowym, która zmieni kontekst, w którym działają banki i sposób, w jaki są zarządzane, tak aby banki zmieniły swój cel z zarabiania pieniędzy na dodawanie wartości interesariuszom, w szczególności klientom. Wymagałoby to działań ze strony ustawodawcy, SEC, giełdy i szkół biznesu, a także oczywiście samych banków”.
Zmiana paradygmatu w „biznesie bankowym”
W artykule z września 2023 r. zatytułowanym „ Rebuilding Banking Law: Banks as Public Utilities ” profesor prawa z Yale Lev Menand i profesor prawa z Vanderbilt Morgan Ricks proponują zmianę celu bankowości, tak aby prywatne banki z prawem do posiadania koncesji „nie były zwykłymi przedsiębiorstwami nastawionymi na zysk; miały zobowiązania wobec społeczeństwa”. Autorzy zauważają, że w ramach New Deal, banki które opierały się na National Bank Act z 1864 r., były w dużej mierze regulowane jako przedsiębiorstwa użyteczności publicznej. Koncesje były przyznawane tylko wtedy, gdy było to zgodne z wygodą i potrzebami publicznymi, a tylko banki z prawem do posiadania koncesji mogły zwiększać podaż pieniądza poprzez udzielanie pożyczek.
Propozycja Menanda/Ricksa jest dość szczegółowa i obejmuje znacznie więcej niż tylko regulację instrumentów pochodnych, ale w tej konkretnej kwestii proponują:
„Chociaż banki członkowskie mogą zawierać swapy stóp procentowych w celu zabezpieczenia ryzyka stopy procentowej, nie mogą angażować się w handel instrumentami pochodnymi (pośrednictwo lub tworzenie rynku), ani zawierać zakładów kierunkowych na rynkach instrumentów pochodnych. Handel instrumentami pochodnymi i spekulacja nie rozwijają funkcji monetarnej banków członkowskich. Poza zobowiązaniami pożyczkowymi banki członkowskie nie zajmowałyby się oferowaniem gwarancji ani innych form ubezpieczeń”.
Czy to oznaczałoby koniec kasyna z instrumentami pochodnymi? Nie – po prostu zostałoby przeniesione z banków odpowiedzialnych za ochronę naszych depozytów:
„Powyższy plan nie mówi nic o tym, jakie działania mogą mieć miejsce poza systemem bankowym członków. Mówi tylko, że te działania nie mogą być finansowane za pomocą długu podatnego na ucieczkę (czyli głównie depozytów). W zasadzie moglibyśmy sobie wyobrazić bardzo szeroki zakres swobody dla firm niebankowych, oczywiście z zastrzeżeniem odpowiednich standardów ujawniania informacji, przeciwdziałania oszustwom oraz ochrony konsumentów i inwestorów. Tak więc firmy papierów wartościowych i inne firmy niebankowe mogłyby mieć swobodę angażowania się w finansowanie strukturalne, instrumenty pochodne, handel na własny rachunek itd. Ale nie mogłyby „finansować krótkoterminowo”.
Przez „finansowanie krótkoterminowe” autorzy mają na myśli zasadniczo „tworzenie pieniędzy”, na przykład poprzez transakcje repo, w których krótkoterminowe pożyczki są odnawiane w kółko. W ich propozycji tylko banki posiadające statut mają delegowaną władzę tworzenia pieniędzy w formie pożyczek.
Rozszerzanie modelu
Profesor Richard Werner ze szkoły biznesu na Uniwersytecie w Southampton, który pisał wiele na ten temat, dodaje , że banki powinny zostać zobowiązane do skoncentrowania swojej działalności kredytowej na produktywnych przedsięwzięciach, które tworzą nowe dobra i usługi oraz nie powodują inflacji wartości istniejących aktywów, takich jak nieruchomości i akcje spółek.
Spekulatywne instrumenty pochodne są formą „finansizacji” – zarabiania pieniędzy bez produkowania czegokolwiek. Zwycięzcy po prostu biorą pieniądze od przegranych. Hazard nie jest nielegalny na mocy prawa federalnego, ale żetony w kasynie nie powinny być naszymi depozytami ani pożyczkami udzielonymi z zabezpieczeniem naszych depozytów.
Propozycja Menand/Ricks dotyczy banków prywatnych, ale banki mogą również stać się „przedsiębiorstwami użyteczności publicznej” poprzez bezpośrednie przejęcie przez rząd. Najlepszym modelem jest Bank of North Dakota, który nie spekuluje instrumentami pochodnymi, nie może zbankrutować, udziela produktywnych pożyczek i odniósł duży sukces. (Zobacz wcześniejszy artykuł tutaj .) Model użyteczności publicznej mógłby również obejmować krajowy bank infrastrukturalny , jak zaproponowano w HR 4052 , który obecnie ma 37 współsponsorów.
„Działalność bankowa” może obejmować zarabianie pieniędzy dla prywatnych udziałowców i kadry kierowniczej, ale powinna być podrzędna w stosunku do interesu publicznego, który przeważa w przypadku konfliktu interesów.
Niestety, tylko Kongres może zmienić język obowiązującego statutu; a Kongres historycznie był motywowany do wprowadzania poważnych zmian w systemie bankowym tylko w odpowiedzi na Wielki Kryzys lub Wielką Recesję, które ujawniają fatalne wady istniejącego systemu. Jednak wraz z odwróceniem „szacunku dla Chevrona ” zasady OCC mogą być teraz kwestionowane w sądzie. Silny ruch obywatelski może być w stanie katalizować potrzebne zmiany przed uderzeniem kolejnego Wielkiego Kryzysu.
Gospodarka finansowana nie jest zrównoważona i nie jest konkurencyjna. Nacisk powinien być położony na inwestycje w realną gospodarkę. To jest rodzaj zmiany paradygmatu, który jest konieczny, jeśli USA mają przetrwać i prosperować.
Ellen Brown
Ellen Brown jest stałym współpracownikiem ScheerPost. Jest prawnikiem, założycielem Public Banking Institute i autorem trzynastu książek, w tym bestsellera Web of Debt . Jej najnowsza książka to Banking on the People: Democratizing Money in the Digital Age, a ponad 400 jej artykułów na blogu można znaleźć na stronie EllenBrown.com .
Powyższy tekst zatytułowany „Jak niewybieralni regulatorzy uwolnili potwora instrumentów pochodnych – i jak można go oswoić” pochodzi z portalu niezależnych dziennikarzy ScheerPost:
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 738
Ameryka ma największe nierówności, najwyższy wskaźnik śmiertelności, najbardziej regresywne podatki i największe dotacje publiczne dla bankierów i miliarderów ze wszystkich rozwiniętych krajów kapitalistycznych.
W tym eseju omówiono społeczno-ekonomiczne korzenie nierówności oraz związek między koncentracją bogactwa a degradacją klas pracujących i najemnych.
W przeciwieństwie do propagandy rozpowszechnianej przez prasę biznesową, od 67% do 72% procent korporacji miało zerowe zobowiązania podatkowe po uwzględnieniu ulg i zwolnień, podczas gdy ich pracownicy i inni pracownicy płacili podatki w wysokości od 25 do 30%. Stawka dla mniejszości korporacji, które płaciły jakikolwiek podatek, wynosiła 14%.
Według US Internal Revenue Service, uchylanie się od płacenia podatków przez miliarderów wynosi rocznie 458 miliardów dolarów utraconych dochodów publicznych – według tych ostrożnych szacunków - prawie bilion dolarów co dwa lata.
Największe amerykańskie korporacje ukryły ponad 2,5 biliona dolarów w zagranicznych rajach podatkowych, gdzie nie płaciły żadnych podatków ani jednocyfrowych stawek podatkowych.
Tymczasem amerykańskie korporacje w kryzysie otrzymały ponad 14,4 biliona dolarów (Bloomberg twierdził, że 12,8 biliona) z publicznych pieniędzy ratunkowych, podzielonych między Departament Skarbu USA i Rezerwę Federalną, głównie od amerykańskich podatników, którymi są przede wszystkim pracownicy i emeryci.
Bankierzy-odbiorcy zainwestowali swoje nieoprocentowane lub niskooprocentowane amerykańskie fundusze ratunkowe i zarobili miliardy zysków, w większości wynikających z przejęć hipotecznych gospodarstw domowych klasy robotniczej.
Wskutek korzystnych orzeczeń prawnych i nielegalnych egzekucji, bankierzy eksmitowali 9,3 miliona rodzin. Ponad 20 milionów osób straciło swój majątek, często z powodu nielegalnych lub oszukańczych długów.
Niewielka liczba oszustów finansowych, w tym dyrektorzy wiodących banków z Wall Street (Goldman Sachs, JP Morgan itp.), zapłaciła grzywny – ale nikt nie poszedł do więzienia za gigantyczne oszustwo, które doprowadziło miliony Amerykanów do nędzy.
Są inni bankierzy-oszuści, tacy jak obecny sekretarz skarbu Steve Mnuchin, którzy wzbogacili się na nielegalnym przejmowaniu tysięcy właścicieli domów w Kalifornii. Niektórzy zostali osądzeni; wszyscy zostali uniewinnieni dzięki wpływowi demokratycznych przywódców politycznych za czasów Obamy.
Dolina Krzemowa i jej innowacyjni miliarderzy znaleźli nowatorski sposób na unikanie podatków, korzystając z zagranicznych rajów podatkowych i krajowych odpisów podatkowych. Zwiększają swoje bogactwo i zyski korporacji, płacąc lokalnym pracownikom fizycznym i usługowym płace na poziomie ubóstwa. Dyrektorzy z Doliny Krzemowej „zarabiają” tysiąc razy więcej niż ich pracownicy produkcyjni.
Nierówności klasowe są dodatkowo wzmacniane przez podziały etniczne. Biali, chińscy i indyjscy multimilionerzy wykorzystują afroamerykańskich, latynoamerykańskich, wietnamskich i filipińskich pracowników.
Miliarderzy w komercyjnych konglomeratach, takich jak Walmart, wykorzystują pracowników, oferując niskie płace i zapewniając niewiele, jeśli w ogóle, świadczeń. Walmart zarabia 16 miliardów dolarów rocznie, płacąc swoim pracownikom od 10 do 13 dolarów za godzinę i polegając na pomocy stanowej i federalnej w świadczeniu usług rodzinom zubożałych pracowników za pośrednictwem Medicaid i bonów żywnościowych.
Założyciel Amazona, plutokrata Jeff Bezos, wykorzystuje pracowników, płacąc 12,5 dolara za godzinę, podczas gdy on zgromadził ponad 80 miliardów dolarów zysków (w 2023 – 108,4 mld USD – przyp. red. SN).
Dyrektor generalny UPS, David Albany, zarabia 11 milionów dolarów rocznie, wykorzystując pracowników za 11 dolarów za godzinę. Dyrektor generalny Federal Express, Fred Smith, dostaje 16 milionów dolarów i płaci pracownikom 11 dolarów za godzinę.
Nierówność nie jest wynikiem „technologii” i „edukacji” – współczesnych eufemizmów na określenie kultu wyższości klasy rządzącej – jak lubią twierdzić liberałowie, konserwatywni ekonomiści i dziennikarze.
Nierówności są wynikiem niskich płac, opartych na dużych zyskach, oszustw finansowych, wielobiliardowych datków publicznych i wielomiliardowych kwot niezapłaconych podatków. Klasa rządząca opanowała „technologię” wyzysku państwa poprzez rabunek skarbu państwa i klasy robotniczej. Kapitalistyczny wyzysk nisko opłacanych pracowników produkcyjnych zapewnia dodatkowe miliardy dla „filantropijnych” rodzinnych fundacji miliarderów, by polerować ich publiczny wizerunek – używając kolejnego chwytu unikania podatków – samochwalących się „darowiznami”.
Pracownicy płacą nieproporcjonalne podatki na edukację, opiekę zdrowotną, usługi społeczne i publiczne oraz subsydia dla miliarderów.
Miliarderzy z przemysłu zbrojeniowego i konglomeraty bezpieczeństwa/najemników otrzymują z budżetu federalnego ponad 700 miliardów dolarów, podczas gdy ponad 100 milionów amerykańskich pracowników nie ma odpowiedniej opieki zdrowotnej, a ich dzieci są uczęszczają do podupadających szkół.
Pracownicy i szefowie: wskaźniki śmiertelności
Miliarderzy i multimilionerzy oraz ich rodziny cieszą się dłuższym i zdrowszym życiem niż ich pracownicy. Nie potrzebują polisy ubezpieczenia zdrowotnego ani publicznych szpitali. Dyrektor generalny żyje średnio o dziesięć lat dłużej niż pracownik i cieszy się o dwadzieścia lat dłuższym życiem w zdrowiu i bez bólu.
Prywatne, ekskluzywne kliniki i opieka medyczna na najwyższym poziomie to najnowocześniejsze leczenie oraz bezpieczne i sprawdzone leki, które pozwalają miliarderom i członkom ich rodzin żyć dłużej i zdrowiej. Jakość ich opieki medycznej i kwalifikacje ich lekarzy stanowią wyraźny kontrast z apartheidem opieki zdrowotnej, który charakteryzuje resztę Stanów Zjednoczonych.
Pracownicy są źle traktowani przez system opieki zdrowotnej: otrzymują nieodpowiednią i często niekompetentną opiekę medyczną, są poddawani pobieżnym badaniom przez niedoświadczonych asystentów medycznych i ostatecznie stają się ofiarami powszechnego przepisywania wysoce uzależniających narkotyków i innych leków. Nadmierne przepisywanie narkotyków przez niekompetentnych „dostawców” znacząco przyczyniło się do wzrostu liczby przedwczesnych zgonów wśród pracowników, spirali przypadków przedawkowania opiatów, niepełnosprawności z powodu uzależnienia oraz popadania w ubóstwo i bezdomność.
Te nieodpowiedzialne praktyki przyniosły dodatkowe miliardy dolarów zysków korporacyjnej elicie ubezpieczeniowej, która może obniżyć swoje emerytury i zobowiązania związane z opieką zdrowotną, gdy ranni, niepełnosprawni i uzależnieni pracownicy wypadną z systemu lub umrą.
Skrócenie oczekiwanej długości życia pracowników i członków ich rodzin jest celebrowane na Wall Street i w prasie finansowej. W latach 1999-2015 opioidy zabiły ponad 560 000 pracowników, przyczyniając się do spadku oczekiwanej długości życia osób w wieku produkcyjnym oraz do zmniejszenia zobowiązań emerytalnych Wall Street i Social Security Administration.
Nierówności mają charakter kumulatywny, międzypokoleniowy i wielosektorowy.
Rodziny miliarderów, ich dzieci i wnuki dziedziczą i inwestują miliardy. Mają uprzywilejowany dostęp do najbardziej prestiżowych szkół i placówek medycznych i wygodnie zakochują się w równie uprzywilejowanych, dobrze ustosunkowanych partnerach, aby dołączyć do ich fortun i stworzyć jeszcze większe imperia finansowe. Ich bogactwo pozwala na kupowanie korzystnych, a nawet przychylnych relacji w środkach masowego przekazu oraz usług najbardziej wpływowych prawników i księgowych, którzy ukrywają ich oszustwa i uchylanie się od płacenia podatków.
Miliarderzy zatrudniają innowatorów i menedżerów MBA, aby wymyślili więcej sposobów na obniżenie płac, zwiększenie produktywności i zapewnienie dalszego pogłębiania się nierówności. Miliarderzy nie muszą być najbystrzejszymi ani najbardziej innowacyjnymi ludźmi: takich ludzi można po prostu kupić lub zaimportować na „wolnym rynku” i łatwo wyrzucić.
Miliarderzy wykupili lub utworzyli ze sobą spółki joint venture, tworząc zazębiające się dyrekcje. Banki, IT, fabryki, magazyny, żywność i urządzenia, farmaceutyki i szpitale są bezpośrednio powiązane z elitami politycznymi, które prześlizgują się przez drzwi rotacyjnych nominacji w MFW, Banku Światowym, skarbcu, bankach z Wall Street i prestiżowych kancelariach prawnych.
Konsekwencje nierówności
Wśród partii politycznych dominują przede wszystkim miliarderzy i ich polityczni, prawni i korporacyjni wspólnicy. Wyznaczają przywódców i kluczowych nominatów, zapewniając w ten sposób, że budżety i polityka zwiększą ich zyski, osłabią świadczenia społeczne dla mas i osłabią siłę polityczną organizacji ludowych.
Po drugie, ciężar kryzysu gospodarczego zostaje przeniesiony na pracowników, którzy są zwalniani, a następnie ponownie zatrudniani warunkowo w niepełnym wymiarze godzin. Publiczne ratowanie, zapewniane przez podatników, jest kierowane do miliarderów zgodnie z doktryną, że banki z Wall Street są zbyt duże, by upaść, a pracownicy są zbyt słabi, by bronić swoich zarobków, miejsc pracy i standardu życia.
Miliarderzy kupują elity polityczne, które mianują urzędników Banku Światowego i MFW, których zadaniem jest ustanowienie polityki zamrażania lub obniżania płac, obcinania zobowiązań korporacyjnych i publicznej opieki zdrowotnej oraz zwiększania zysków poprzez prywatyzację przedsiębiorstw publicznych i ułatwianie przenoszenia korporacji do krajów o niskich płacach i niskich podatkach.
W rezultacie pracownicy najemni są mniej zorganizowani i mniej wpływowi; pracują dłużej i za mniejsze wynagrodzenie, odczuwają większą niepewność w miejscu pracy a doznane urazy – fizyczne i psychiczne – doprowadzają ich do upadku i niepełnosprawności, wypadają z systemu, umierają wcześniej i biedniejsi, a przy okazji zapewniają niewyobrażalne zyski klasie miliarderów. Nawet ich uzależnienie i śmierć dają szansę na ogromny zysk – o czym może zaświadczyć Rodzina Sacklerów, producentów Oxycontinu.
Miliarderzy i ich polityczni akolici argumentują, że głębsze regresywne opodatkowanie zwiększyłoby inwestycje i miejsca pracy. Dane mówią co innego. Większość repatriowanych zysków jest kierowana na odkup akcji w celu zwiększenia dywidend dla inwestorów; nie są inwestowane w produktywną gospodarkę. Niższe podatki i większe zyski dla konglomeratów oznaczają więcej wykupów i większy odpływ do krajów o niskich płacach. W ujęciu realnym podatki są już o połowę niższe od stawki podstawowej i są głównym czynnikiem zwiększającym koncentrację dochodów i władzy – przyczyna i skutek.
Korporacyjne elity, miliarderzy z globalnego kompleksu Doliny Krzemowej i Wall Street są względnie zadowoleni, że ich ukochane nierówności są gwarantowane i rozszerzają się pod rządami demo-republikańskich prezydentów – w miarę jak „dobre czasy” trwają.
Z dala od „elity miliarderów”, „outsiderzy” – krajowi kapitaliści – domagają się większych inwestycji publicznych w infrastrukturę w celu rozszerzenia gospodarki krajowej, obniżenia podatków w celu zwiększenia zysków i subsydiów państwowych w celu zwiększenia szkolenia siły roboczej przy jednoczesnym zmniejszeniu funduszy na służbę zdrowia i edukację publiczną. Są nieświadomi sprzeczności.
Innymi słowy, klasa kapitalistów jako całość, zarówno globalna, jak i krajowa, prowadzi tę samą regresywną politykę, promując nierówności, jednocześnie walcząc o udział w zyskach.
Sto pięćdziesiąt milionów podatników jest wyłączonych z podejmowania decyzji politycznych i społecznych, które bezpośrednio wpływają na ich dochody, zatrudnienie, stawki podatkowe i reprezentację polityczną.
Rozumieją lub przynajmniej doświadczają, jak działa system klasowy. Większość pracowników wie o niesprawiedliwości fałszywych umów o „wolnym handlu” i regresywnym systemie podatkowym, który ciąży na większości pracowników najemnych.
Jednak wrogość i rozpacz robotników są skierowane przeciwko „imigrantom” i przeciwko „liberałom”, którzy pod pozorem „wolności” poparli import taniej, bardziej lub mniej wykwalifikowanej, siły roboczej.
Ten „poprawny politycznie” obraz importowanej siły roboczej ukrywa politykę, która służyła do obniżania płac, świadczeń i standardów życia amerykańskich pracowników, niezależnie od tego, czy zajmują się technologią, budownictwem czy produkcją. Z kolei bogaci konserwatyści sprzeciwiają się imigracji pod pozorem „prawa i porządku” oraz obniżaniu wydatków socjalnych – mimo, że wszyscy korzystają z importowanych niań, korepetytorów, pielęgniarek, lekarzy i ogrodników do obsługi swoich rodzin. Ich służących zawsze można deportować, gdy jest to dogodne.
Kwestia pro- i antyimigrancka omija pierwotną przyczynę ekonomicznego wyzysku i społecznej degradacji klasy robotniczej – właścicieli-miliarderów działających w sojuszu z elitą polityczną.
Aby odwrócić regresywne praktyki podatkowe i uchylanie się od płacenia podatków, cyklu niskich płac i rosnącej liczby zgonów spowodowanych narkotykami i innymi możliwymi do uniknięcia przyczynami, które przynoszą zyski firmom ubezpieczeniowym i farmaceutycznym miliarderom, należy zawrzeć sojusze klasowe łączące pracowników, konsumentów, emerytów, studentów, osoby niepełnosprawne, właścicieli przejętych domów, eksmitowanych najemców, dłużników, osoby zatrudnione w niepełnym wymiarze godzin i imigrantów jako zjednoczonej siły politycznej.
Prędzej powiedziane niż zrobione, ale nigdy nie próbowałem! Stawką jest wszystko i wszyscy: życie, zdrowie i szczęście.
Prof. James Petras
Global Research, 21.09.22 (po raz pierwszy analiza ukazała się 5.10.17)
Źródło - https://www.globalresearch.ca/how-billionaires-become-billionaires/5612125
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 901
Ekonomia przyszłości (2)
Zmiany w obrębie systemów wartości stanowią istotny czynnik determinujący możliwości opanowania wielopłaszczyznowego kryzysu cywilizacyjnego, z którym współcześnie mamy do czynienia. [Miszewski 2021, 604-623]
Istota niezbędnych przemian polega na zatrzymaniu, a może nawet na odwróceniu procesu, w którym wartości instrumentalne rugują wartości egzystencjalne. W tym celu można postulować szereg ograniczeń instytucjonalnych. Wspierające ten postulat logiczne rozumowanie ulega rozchwianiu, jeśli zderzymy je z realiami współczesnego bytu społeczno-gospodarczego.
Po pierwsze, takie ograniczenia ktoś musi chcieć nałożyć. Rządzące elity, nawet w wysoko rozwiniętych i formalnie demokratycznych krajach mogą kierować się innymi systemami wartości niż te, które skłaniałyby do takich zmian norm formalnych.
Po drugie, rugowanie wartości egzystencjalnych wynika z charakteru obecnej, schyłkowej fazy rozwoju gospodarki kapitalistycznej, potęgującej niekontrolowaną eksploatację zasobów. Dokonuje się także pod wpływem czynników egzogennych względem systemu, choć pośrednio z niego wynikających.
Kluczową rolę odgrywają tu zmiany stylu życia wywołane innowacjami technologicznymi, zmiany modelu zatrudnienia, wyrażające się w zanikaniu więzi pomiędzy pracownikiem a pracodawcą, erozją chroniących dawniej interesu pracownika związków zawodowych oraz pogłębianiem się asymetrii rynkowej pomiędzy stronami kontraktu. Wartości instrumentalne są silnie promowane przez „wielkich sprzedawców” – korporacje transnarodowe zainteresowane podtrzymywaniem i stymulowaniem konsumpcjonizmu. Oddziaływania wskazanych czynników nie da się ograniczyć poprzez zmiany instytucji formalnych.
Sposób, w jaki zazwyczaj przebiegają zmiany instytucjonalne [Miszewski 2013,143] sprawia, że rugowanie wartości egzystencjalnych wynika po części z oddziaływania instytucji nieformalnych, które wyłoniły się wiele lat wcześniej, a skutkują z racji swego głębokiego zakorzenienia.
Przykładem może tu być stosunek do zastępowania posiadania dóbr konsumpcyjnych udostępnianiem tych dóbr. Chęć „posiadania” odrywa się tu wyraźnie od zaspokajania przez dane dobro określonej potrzeby.
Analogicznym przypadkiem jest konsumpcja dóbr i usług prestiżowych. Niewielka ekonomicznie skala tego ostatniego zjawiska nie ogranicza bynajmniej jego wpływu na kształtowanie nawyków tak w sferze konsumpcji, jak i w innych domenach bytu gospodarczego.
Wreszcie, rugowanie wartości egzystencjalnych bywa efektem rozczarowania głoszeniem tych wartości przez organizacje, których praktyczna działalność rozmija się z owymi wartościami.
Rzutuje to na stan instytucjonalnego systemu społeczeństwa. Instytucje formalne, pozbawione podstaw aksjologicznych, tracą swoją skuteczność. Nieprzestrzegane normy prawne stają się martwymi zapisami. Równocześnie zanikają normy nieformalne.
Zjawisko anomii
Zjawiska takie towarzyszyły i wcześniej zmianom instytucjonalnym, ale brak wartości egzystencjalnych powoduje, że w miejsce starych instytucji nie pojawiają się nowe o porównywalnym zakresie oddziaływania. Istniejące instytucje nie tworzą już spójnych agregatów i nie są w stanie regulować dostatecznie ludzkich działań.
Pojawia się zjawisko anomii [Mączyńska 2017, 208], polegające zarówno na braku akceptowanych dostatecznie powszechnie norm, jak i na chaosie w sferze norm nieformalnych. Elżbieta Mączyńska zwraca uwagę na destrukcyjną rolę, jaką w tej mierze odgrywają pogłębiające się nierówności ekonomiczne i społeczne. Gdy zanikają podstawy dla wiary w „sprawiedliwy” porządek otaczającego nas świata, ludzie tracą zaufanie do instytucji, które miały zapewniać ową sprawiedliwość – państwa i jego agend, w tym - aparatu sprawiedliwości i porządku publicznego.
Dodatkowym źródłem anomii jest rewolucja technologiczna i informatyczna, skutkująca zerwaniem związków pomiędzy pracującymi a sensem ich pracy, czego jaskrawym przykładem jest funkcjonowanie współczesnych korporacji. Konsumpcja, podporządkowana presji narzucanej poprzez media internetowe, sprzyja zamykaniu się ludzi w wyizolowanych „bańkach”, spoza których trudno dostrzec innych ludzi i ich potrzeby. Dominacja neoliberalnej polityki gospodarczej osłabia państwo, tracące zaufanie obywateli, a jednocześnie coraz mniej zainteresowane ich faktycznym losem.
Optymistyczne założenie, iż jednostki, społeczeństwa i państwa będą kierować się w przeważającej mierze troską o dobro wspólne, nie przystaje do rzeczywistości, którą obserwujemy. Rację ma chyba G.W. Kołodko twierdząc, iż „pierwszorzędnym celem człowieka nie jest bynajmniej poszukiwanie prawdy, ale przetrwanie w możliwie najlepszych warunkach fizycznych”. [Kołodko 2008,11]
Powraca tu stawiane już dobrych kilka lat temu pytanie, czy wobec dostępności wiedzy o perspektywie załamania się dotychczasowego systemu gospodarowania, „wielcy gracze” okażą się zdolni do trzeźwej oceny uwarunkowań, które sami sprokurowali i odwrócenia trendu wiodącego również do ich upadku. Rozważając ten dylemat w r. 2013, nie wykorzystując podówczas aparatu ekonomii instytucjonalnej, byłem skłonny do pesymistycznych konkluzji. [Miszewski 2013,147] Przyjęcie założenia, iż ograniczeniem dla racjonalności działań ludzkich są również ugruntowane schematy myślowe, musi skłaniać do jeszcze głębszego pesymizmu.
Potrzeba globalnej racjonalności
Założenie dalej idących ograniczeń racjonalności aktorów procesu gospodarowania uprzytamnia, że należałoby wskazać potrzebę odmiennego niż dotychczas rozumienia pojęcia racjonalności. Funkcjonuje ono w istocie w dwu różnych znaczeniach : jako cecha zachowań jednostkowych i jako kryterium oceny działań (głównie gospodarczych).
W pierwszym przypadku trzeba zaznaczyć, iż teza o ograniczonej racjonalności jednostek działających w gospodarce jest eufemizmem. G.W. Kołodko twierdzi, że racjonalny jest ten, kto działa na własną korzyść, zważywszy na dostępne informacje. [Kołodko 2020,35] Rzecz w tym, iż nie w pełni uprawnione wydaje się założenie, że jednostki są w stanie rozpoznawać owe korzyści.
To, co wydaje się doraźnie korzystne, może okazać się szkodliwe w dłuższym horyzoncie, a podejmowane w imię korzyści działania wywołują często niekorzystne skutki uboczne o nie dającym się przewidzieć charakterze. To, co oceniamy jako działanie racjonalne, stanowi raczej wyjątek niż normę. Normą jest podporządkowanie działań rutynie i nawykom, a w drugiej kolejności ograniczeniom formalnym. Efektom tego podporządkowania można niekiedy przypisywać racjonalność, lecz nie są one rezultatami w pełni świadomych wyborów jednostkowych.
W drugim znaczeniu racjonalność jest pojęciem ukształtowanym w związku z powstaniem i rozwojem gospodarki kapitalistycznej. Nie uwzględnia ono materialnej i przyrodniczej ograniczoności Ziemi. Mechanizm rynkowy, który miałby – jako że niegdyś mógł - zapewniać racjonalność gospodarowania, nie daje się stosować do globalnego dobra publicznego, jakim jest środowisko naturalne.
Pojęcie racjonalności należałoby odnosić nie do oceny działań lub zamierzeń, a wyłącznie do wyboru celów działania. Racjonalność musi być globalna, bo w tej skali istnieje cywilizacja. Należałoby ją interpretować jako zachowanie takich norm i obyczajów oraz wzorców działania (czyli instytucji nieformalnych), które sprzyjają trwaniu gatunku ludzkiego w istniejących i dających się przewidzieć warunkach naszej planety. [Kołodko 2020,35] Racjonalność globalna musiałaby zatem oznaczać ograniczenie rozmiarów konsumpcji w krajach wysoko rozwiniętych i dopuszczenie do wzrostu konsumpcji w pozostałych krajach jedynie do poziomu umożliwiającego ich niezbędny rozwój. [Rist 2015,121-122]
Potrzeba przemiany kulturowej
W kontekście postulowanych zmian systemu wartości J. Hausner podnosi potrzebę przemiany kulturowej, w istocie sprowadzającej się do zmian instytucji nieformalnych. Jeśli, jak pisze „w przeciwnym razie dojdzie do samozniszczenia ludzkości” [Hausner 2019,176], to potwierdza tym samym, że zmiany kulturowe muszą przyjąć skalę globalną. Nasuwa to spostrzeżenia, iż przy tej skali mamy do czynienia nie z jednym, uniwersalnym systemem kulturowym, a z wielością takich systemów, zamaskowaną nieco uniwersalnym charakterem instytucji wynikających z funkcjonowania gospodarki rynkowej. Zresztą nawet te instytucje wykazują w różnych regionach specyficzne cechy, wynikające z odmiennych tradycji kulturowych i religijnych.
Konsumpcjonizm zwycięża
Przemiany takie wydają się mało prawdopodobne, nie tylko ze względu na wspomniane uwikłania, ale i ze względu na ukierunkowanie dotychczasowych przemian cywilizacyjnych. Postęp techniczny i jego rezultaty w sferze konsumpcji wymuszają nowe wzorce zachowań bynajmniej nie sprzyjające zmianom systemu gospodarowania. Pole konsumpcjonizmu jest wciąż poszerzane.
Ruchy społeczne przeciwstawiające się tej tendencji mają poparcie jedynie w części warstw średnich wysoko rozwiniętych społeczeństw.
Wzrastające rozwarstwienie dochodowe, występujące zarówno pomiędzy poszczególnymi krajami, jak i wewnątrz nich, sprawia, że dla coraz liczebniejszej części globalnej populacji konsumpcja jest podstawowym warunkiem przeżycia na poziomie zapewniającym utrzymanie dotychczasowego statusu społecznego. Dla znacznej części z nich jest ona po prostu warunkiem przetrwania. Od tej, wielomiliardowej rzeszy ludzi trudno byłoby oczekiwać poparcia dla idei zmian.
Fragmentaryzacja społeczeństw wyrażająca się w wyodrębnieniu społeczności skupionych wokół określonej idei lub stylu życia powoduje, że ruchy sprzyjające zmianom stają się widoczne medialnie, ale nie przesądza to o ich możliwościach wpływania na szersze kręgi społeczne.
Przeszkadza też etyczna zapaść w sferach gospodarczych. „Rozpowszechnione są w społeczeństwie reguły, które przyzwalają na wykorzystywanie i oszukiwanie innych i zalecają nieufność, podejrzliwość, ostrożność, oparte na przekonaniu, że nikt nie jest godny zaufania.” [Sztompka 2007,300]
Podobnie postrzega ten stan rzeczy James K. Galbraith, wskazując na brak solidarności „na wszystkich poziomach – osobistym i instytucjonalnym, narodowym i międzynarodowym. Charakterystycznymi tego przejawami są: wymuszone zubażanie krajów zadłużonych przez ich wierzycieli, „rozwój” na warunkach banków komercyjnych i dobrowolna pauperyzacja krajów, które nie kontrolują własnych walut.” [J.K. Galbraith 2016, 70]
Wreszcie, należałoby wziąć pod uwagę konsekwencje pogłębiającego się wskutek pandemii COVID-19 konfliktu interesów pomiędzy mocarstwami i wielkimi graczami gospodarczymi a ich potencjalnymi ofiarami – słabszymi, uzależnionymi podmiotami o zbyt małym potencjale ekonomicznym.
Już kilka lat temu Jerzy Kleer tak diagnozował stan systemu gospodarki globalnej: „Świat jako całość nie ma czegoś, co moglibyśmy nazwać ładem globalnym, tzn. takim, który miałby korzystny wpływ na wszystkie podmioty państwowe funkcjonujące w gospodarce światowej. (… ) Przestrzeń publiczna na poziomie globalnym ulega stałej destrukcji. Ponieważ system światowy jest już dostatecznie silnie powiązany, negatywne zjawiska z przestrzeni światowej oddziaływają negatywnie również na wewnętrzne procesy poszczególnych państw”. [Kleer 2015,200]
Zmiana przez wstrząs
Postulat oparcia gospodarowania o wartości chroniące ekosystem globalny oznacza, niezależnie od intencji, wezwanie do zmiany ustrojowej. Trudno będzie pogodzić tak daleko idące zmiany z ekonomicznymi, politycznymi i społecznymi podstawami kapitalizmu jako formacji. System, w którym taka idea miałaby szanse realizacji, musiałby przypominać postulowaną przez Wojciecha Gasparskiego koncepcję „społeczeństwa projektującego” [Gasparski 2017,260].
Szanse trzeba wiązać nie tyle z ewolucją systemu, co ze wstrząsem spowodowanym przez globalny, dotykający wszystkich aktorów gry gospodarczej, kryzys. Przedsmak takiego kryzysu daje już pandemia, a ściślej - jej gospodarcze konsekwencje. Skłonny jestem zgodzić się z G.W. Kołodką, zapowiadającym nieuchronność „Jeszcze Większego Kryzysu”. [Kołodko 2020,19]
Argumenty przemawiające za taką perspektywą to uległość elit politycznych wobec presji wielkich korporacji i grup decydujących o sytuacji na rynkach finansowych, nikłość rezultatów starań o zahamowanie dewastacji środowiska naturalnego i ocieplenia globalnego, dalszy wzrost nierówności majątkowych i dochodowych wykluczający spójność społeczną, nierównowagę demograficzną w skali świata oraz ksenofobię i protekcjonizm gospodarczy.
Warunki przesilenia cywilizacyjnego, w których przyszło nam żyć, nadają jeszcze większą wagę zagadnieniom ładu i porządku gospodarczego. W danym momencie historycznym kształt ładu jest zdeterminowany przez określenie celów gospodarowania. Cele te nie są dane raz na zawsze, a wynikają ze zmieniającej się relacji pomiędzy rozwojem technologicznym a możliwościami panowania nad konsekwencjami tego rozwoju, jak też – stanem przyrody i jej zasobów oraz perspektyw stabilizacji owego stanu.
Założeniem przyświecającym całości wywodów jest przekonanie o użyteczności tradycyjnego aparatu ekonomii instytucjonalnej dla oglądu rzeczywistości i przewidywania jej przyszłych stanów. Sprzęgnięcie kategorii aksjologicznych z podejściem instytucjonalnym wydaje się warunkiem rozumienia zachodzących wokół nas przemian. Podobnie jak poprzednio, także i tu niezbędne okazują się uściślenia dotyczące sposobu rozumienia użytych kategorii oraz relacji między tymi kategoriami. W przypadku takich terminów, jak racjonalność i efektywność konieczne okazało się ich pełne zredefiniowanie.
Wszystko to stanowi argument na rzecz nowej ekonomii – ekonomii przyszłości. Hasło to pojawia się nieprzypadkowo w literaturze i choć koncepcje owej ekonomii prezentowane przez poszczególnych autorów różnią się od siebie, warto analizować je i objaśniać, a przede wszystkim uzgadniać rozumienie pojęć i relacji pomiędzy nimi. Intencje większości badaczy zmierzających w kierunku ekonomii przyszłości, która musi być – rzecz jasna – ekonomią opartą na wartościach humanistycznych w globalnym sensie tego określenia, wydają się zbieżne. Ostrzegają oni i szukają metod oraz instrumentów, które mogłyby być pomocne dla przetrwania gospodarki globalnej.
Jednak im bardziej jednoznaczne będą konkluzje wyprowadzane z poszczególnych koncepcji, tym łatwiej będzie o autentyczną debatę, a także – jeśli wolno pomarzyć – o formułowanie teoretycznych podstaw dla nowego, innego niż obecny, ale dającego szanse rozwoju, świata.
Maciej Miszewski
Jest to druga część eseju prof. Macieja Miszewskiego pt. „Wokół wartości i instytucji w ekonomii”. Pierwszą - Ekonomia przyszłości - opublikowaliśmy w marcowym numerze Spraw Nauki, SN 3/22
Śródtytuły i wyróżnienia pochodzą od Redakcji SN.
- Autor: Kazimierz Łaski i Leon Podkaminer
- Odsłon: 3757
Na konferencji Komitetu Prognoz PAN Polska 2000 Plus 15-16 marca 2012 omawiano problem kreatywności i innowacyjności oraz zastanawiano się, jakiego ładu społeczno-ekonomicznego potrzebują Polacy. Jednym z dyskutantów był prof. Kazimierz Łaski z Wiedeńskiego Instytutu Międzynarodowych Studiów Ekonomicznych i Instytutu Nauk Ekonomicznych PAN, którego tezy wystąpienia przedstawiamy poniżej. Całość dyskusji zostanie opublikowana w późniejszym terminie przez Komitet Prognoz PAN.
“The difficulty lies not so much in developing new ideas as in escaping from old ones.”
“The ideas of economists and political philosophers, both when they are right and when they are wrong, are more powerful than is commonly understood. Indeed the world is ruled by little else. Practical men, who believe themselves to be quite exempt from any intellectual influence, are usually the slaves of some defunct economist.”
J.M. KeynesCzy Polska może wybić się na własny ład społeczno-gospodarczy, niezależny od (nie)ładu europejskiego?
W „teorii” różne rzeczy są możliwe. W praktyce, kraj mały i słaby gospodarczo też może (w sprzyjających warunkach) rozwinąć własny, specyficzny „ład” – i nawet czasami dobrze na tym wyjść. Przykładem są niektóre kraje Azji Wschodniej. Ale kraj taki może też wyjść bardzo kiepsko na próbie rozwinięcia własnego ładu. Ponadto, z reguły warunkiem wstępnym powodzenia takiej próby wydaje się pewien stopień „konstruktywnego autorytaryzmu”.
W latach przełomu (1989-90) Polska mogła – hipotetycznie – podjąć próbę urzeczywistnienia ładu gospodarczego wzorowanego na „modelu skandynawskim” (do czego zachęcał prof. Tadeusz Kowalik). W praktyce próba „wdrożenia” tego modelu nie miała chyba większych szans powodzenia m. in. dlatego, że brakowało wówczas gotowości do (przejściowego nawet) zastąpienia anachronicznego autorytaryzmu upadłego właśnie reżimu innym – konstruktywnym - rodzajem autorytaryzmu.
Oczywiście, nie od rzeczy będzie dodać, że (nie)ład społeczno-gospodarczy, który zaczął się wtedy kształtować, w dużym stopniu odpowiadał też ówczesnemu „duchowi czasu”. Jego wyrazicielami byli przede wszystkim „delegaci na kraj” międzynarodowych instytucji finansowych i ich krajowi pełnomocnicy.
Obecny ustrój społeczno-gospodarczy Polski uznajemy za dalece niedoskonały. „Nie pasuje” nam w nim trwałe i wysokie bezrobocie – zwłaszcza młodzieży, psujące się stosunki pracy i płacy, narastające nierówności dochodowe, kurczenie się państwa socjalnego (w tym zaniedbywanie oświaty, kultury, opieki zdrowotnej etc.), przywileje inwestorów zagranicznych... Dochodzi do tego nieregularność wzrostu gospodarczego – wahania koniunktury potęgujące destruktywne poczucie niepewności, tymczasowości...itd., itp.
Znacząca zmiana tego stanu rzeczy – bez zmiany „szerszego kontekstu” - jest raczej niewyobrażalna. Polski „nieład” jest już wmontowany w międzynarodowy – europejski - system gospodarczy. Polska „utrzymuje się na powierzchni” m. in. dzięki postępującej barbaryzacji stosunków pracy, systemu podatkowego oraz degradacji państwa socjalnego. Co gorsza, ów kontekst - obecny system europejski (i ogólniej mówiąc system globalny) wzmaga te tendencje. W przypadku różnych regulacji europejskich tendencje te on wręcz wymusza.
Ład europejski ... już był
Lepszy ład w Polsce wymaga lepszego ładu w Europie. Ale czy lepszy ład europejski jest w ogóle możliwy? Historia dowodzi, że tak. Od 1950 r., przez ponad dwie dekady Europa (Zachodnia) rozwijała się szybko i harmonijnie. Ówczesny ład miał specyficzne cechy „systemowe”. Obowiązywały zasady „Sozialmarktwirtschaft”, „Welfare State”, negocjacyjnego trybu uzgadniania interesów związków zawodowych i biznesu. Rządy prowadziły aktywną politykę przemysłową, handlową i dochodową; sektor finansowy był poddany restrykcyjnym regulacjom, powszechne były progresywne systemy podatkowe, przepływy kapitału były ograniczone (Bretton Woods) itp. Polityka makro (fiskalna, á la Keynes) aktywnie stabilizowała koniunkturę gospodarczą; polityka pieniężna pełniła rolę co najwyżej drugorzędną.
Obecny nieład europejski
Po 1970 r rozpoczęła się stopniowa erozja systemu „dobrego kapitalizmu europejskiego”. Kulminacja procesu erozji zbiega się z upadkiem Sowietów, triumfem neoliberalizmu („Washington Consensus”), a w Europie - z Traktatem Maastricht. Naszym zdaniem, „raj europejski” został utracony głównie z powodów „ideologicznych”, nie zaś z przyczyn „obiektywnych”. W modnych strojach (dyscypliny niemalże matematycznej) „na salony” powróciły poglądy ekonomii „sprzed Keynesa”. To, że za rehabilitacją tych poglądów stoją realne interesy nie wymaga podkreślenia.
Oparta na nowo-starej ideologii architektura ekonomiczna sekularnie spowolniła wzrost gospodarczy w UE, przywróciła wysokie bezrobocie, nierówności etc. Wbrew deklaracjom, nie sprzyjała też „konwergencji realnej” regionów/krajów uboższych. Długo można by mówić o destruktywnej roli orientacji polityki fiskalnej i płacowej w UE. Orientacja ta wyzwoliła postawę „Beggar-thy-Neigbor”, sprzyja „Race to the Bottom”. Wspólna waluta – i wspólna polityka pieniężna EBC - okazały się narzędziem dezintegracji. Nic dobrego nie możemy też powiedzieć o nowym pakcie fiskalnym („sześciopaku”). Obecny nieład europejski dobrze nie rokuje. Nie tracimy jednak nadziei, że z obecnego chaosu wyłonić się może coś sensownego.
Jakiego ładu społeczno-gospodarczego potrzebujemy w Europie?
Naszym zdaniem: nowego. W wielu aspektach powinien on jednak nawiązywać do ładu z epoki powojennego „złotego wieku kapitalizmu”. Ale czy wypracowanie nowego ładu nie jest czystą utopią? Być może – potężne interesy bronią status quo. Wiele zależeć może od odwagi w obalaniu mitów ekonomicznych, owych TINA („There Is No Alternative”) narzuconych światu w ostatnim ćwierćwieczu. Niektóre fantazje „teorii” są już zresztą odrzucane na naszych oczach. Wielu – jednak wciąż za mało - koryfeuszy „nauki ekonomicznej” wyrzeka się swych niedawnych błędów i wypaczeń.
W największym skrócie, postulujemy odrzucenie kilku błędnych paradygmatów: (1) „o konieczności równoważenia finansów publicznych”; (2) „o niedopuszczalności pokrywania deficytów budżetowych drukiem tzw. pustego pieniądza”; (3) „o konieczności podporządkowania polityki narodowej potrzebom konkurencyjności zewnętrznej”; (4) „o możliwości skutecznej wspólnej polityki pieniężnej (a nawet i fiskalnej) - bez jednoczesnej harmonizacji polityk płacowych”.
Kazimierz Łaski i Leon Podkaminer